Winterwandeling in mijn eigen Hoegaarden

Mijn 'kruiden'wandeling. Een winterse rit naar Hoegaarden voor een persoonlijke wandeling. Om geen risico te nemen met dit winterse weer ben ik vroeg vertrokken en dus een uur te vroeg ter plaatse. Dan maar even naar het wit besneeuwde kerkhof. Op familiebezoek. Helaas het graf van mijn ouders kon ik niet vinden onder de witte laag sneeuw, gelukkig vond ik wel de grote grafsteen van mijn tante en nonkel. Een ogenblik van bezinning over dood en leven, over verleden en heden.
En dan met het beetje mensen dat de winter wou trotseren een mooie wandeling in mijn verleden tijd. Door gebetonneerde holle wegen, nu gelukkig bedekt met een dun laagje sneeuw, naar het plateau van Hauthem. Langs de blote vlieren, essen, sleedoorns en meidoorns. Ze laten nu hun karakter zien in silhouet, schors en knop.

In het schijnbaar verlaten Hauthem wandel ik door mijn jeugd, langs het huis van de nonkel en de tante van het kerkhof, langs mijn geboortehuis bij de kabin.
 En dan naar de kapel van Sint-Katrien met de 2 oude lindebomen en verder het dorp uit naar de Marollenkapel, waar we weer vanuit de open vlakte de holle weg induiken. Plots flitsen er zes reeën over het pad de wijde witte vlakte in. Een bevreemdend moment, alsof  we in een oude kerstkaart verdwaald zijn. En het landschap was toch al een beetje Breugheliaans.







We naderen Hoegaarden, de Roccoco kerktoren steekt zijn spits, zelfs in de holle wegen boven de romantische met sneeuw bedekte zaadpluizen van de Bosrank uit. Clematis vitalba, Old mans beard, Traveller's Joy, namen die heilig klinken, alsof ik zelf de hogepriester van Hoegaarden ben.

Nog een laatste, diepe holle weg en dan ruiken we de geur van gistend bier. De Stoopkensstraat en Café De Kluis wachten ons op, maar wij drinken koffie en sluiten af met een uitgebreid gesprek.

In de Bach bloesemtherapie is de Clematitis een plant voor dagdromers en mensen die (te) veel in een fantasiewereld leven. Zou deze Old Man's beard mij, als grijze man wat willen vertellen?