Lentekruid. Speenkruid.

Lentekruiden: Speenkruid, Sleutelbloem en Maarts viooltjeVoorjaar! Lente! Licht en verborgen warmte. De mens ontwaakt, elk jaar herboren. En zo doen ook de planten. Geel, ongrijpbaar groen en fijnzinnig blauw. Speenkruid, leverbloempje, sleutelbloem en maarts viooltje! Geur, kleur en geluk.

Begin Maart kun je ze al bewonderen, de eerste gele speenkruidbloempjes van het nieuwe jaar. Voor mij, het kruid van het vroege voorjaar, deze Ficaria verna. In het verleden werd het plantje nog al eens vergeleken met de Stinkende gouwe, zo noemde Dodoens het Kleine gouwe, een oude franse benaming is Petite chelidoine en een engelse naam is Lesser-celandine. Niet verwonderlijk die vergelijking want het zijn allebei planten die, zo vroeg al, mooi fris groen zijn en geel bloeien. Al lijken ze verder helemaal niet op mekaar. In 1644 schreef Dodoens reeds dat de wortelkens met aanhangende greynkens van het Speencruydt te ghebruycken zijn om de speenen te genesen: want de speenen oft anbeyen met het sap van dit cruydt met wijn oft pisse van den krancken (ja, je leest het goed) ghemengelt zijnde, dikwijls gewassen ende ghenet, worden kleynder ende in een getrocken ende verdroogen heel. Kommentaar: een kruid laten trekken in urine van de persoon in kwestie vind ik een boeiende gedachte. En met die kruidenthee als compres kun je dan je aambeien of speen behandelen. Een andere oude interessante naam voor het Speenkruid is Haneklootjes, de mensen zagen in de langwerpige verdikte wortels een gelijkenis met de teelballen van een haan. Dat lijkt mij beter getypeerd dan de overeenkomst met aambeien. Volgens de signatuurleer (het uiterlijk van een plant geeft aan voor welke ziekte het kruid gebruikt kan worden) zou Speenkruid dus niet alleen goed moeten zijn tegen aambeien maar ook tegen teelbalkwalen of, met enige fantasie, tegen te zwak zaad. Oude kruidenboeken lezen, prikkelt misschien niet direct het lichaam maar in elk geval de geest.

Ook klein hoefblad bloeit

Klein hoefblad is een echte pioniersplant, je vindt klein hoefblad op vochtige, zeer voedselrijke grond, die omgewerkt is en meestal kalkhoudend en soms tegen het brakke aan. Je vindt de soort dan ook op zandige oevers van rivieren, langs bermen, akkerranden en dergelijke. Op lichte klei en lemige bodems, dus ook langs bouwplaatsen. Vind je klein hoefblad in zandige gebieden dan kun je ervan uitgaan dat ter plaatse de bodem lemig is bijvoorbeeld doordat er andere grond gestort is. De plant is ook weinig gevoelig voor metalen en verontreinigingen, je vindt de soort dan ook wel op vervuilde terreinen. 

De naam Hoefblad is algemeen ingeburgerd, maar eigenlijk zou de plant Hoestblad moeten heten, zoals ook uit de geslachtsnaam Tussilago blijkt. Het gebruik als hoestmiddel was reeds bij de Ouden bekend. De Grieken noemden haar bechion, afkomstig van besso: hoesten. Zo bekend was het kruid als middel om de hoest te verdrijven dat Plinius bij zijn beschrijving van de plant ook nog een recept vermeldde. Het luidde als volgt: Men moet de wortel op houtskool van cypressenhout leggen en de rook hiervan door een trechter inademen. Ingewikkelder en zeker niet doeltreffender lijkt ons het recept van de Franse arts Marcellus Empericus uit de vijftiende eeuw. Volgens hem moet men de bladeren op een donderdag tijdens eb plukken, maar dan bij afnemende maan. Daarna moesten zij in een nieuwe ijzeren pot gedaan worden waarin zich gloeiende kolen bevonden. Vervolgens moest de hoestlijder met een pijpje de rook die dan ontstond opzuigen. Het gebruik om de plant bij hoest te gebruiken vinden we reeds bij Dioscorides vermeld. Hieruit blijkt wel dat de naam Hoestblad oudere papieren bezit dan Hoefblad, maar aan verandering is niet meer te denken; de naam Hoefblad is reeds te lang in gebruik. Hoefblad sprak waarschijnlijk meer tot de bevolking, want de hoefvorm van het blad was direct waarneembaar.

Het klein hoefblad is een echte verzachtende slijmstofplant, helaas bevat het blad ook alcaloiden die bij langer gebruik kankerverwekkend kunnen zijn. Interessant is wel om het wollige blad gekneusd als kompres te gebruiken.

Zie ook https://sites.google.com/site/kruidwis/kruiden-planten-van-a-tot-z/tussilago-farfara-klein-hoefblad

Levensverlenger quercetine in ui. Hoe haal je meer quercetine uit deze Allium cepa

Uien zijn een prominente voedingsbron van het razend interessante quercetine, een flavonoid dat in in vitro- en dierstudies virussen afremt, stressprikkels afzwakt en misschien ook nog de aanmaak van androgene hormonen stimuleert. Maakt het nog uit hoe je uien in de keuken bereidt? Een Amerikaanse studie in de Journal of Food Composition and Analysis beantwoordt deze vraag.

Studie

In uien zit veel quercetine. Niet in zuivere en 'kale' vorm, maar voornamelijk in een versuikerde vorm. Maar uien eet je niet rauw. Je kookt of bakt ze.

Kevin Lombard, een onderzoeker van New Mexico State University, vroeg zich af wat de gevolgen waren van de bereidingswijze van uien voor de hoeveelheid quercetine die ze bevatten. Hij kocht uien van verschillende cultivars, bereidde zoals dat in een normale keuken doorgaans gebeurt, en bepaalde vervolgens hoeveel quercetine-analogen er in de uien zaten.

Resultaten

• Door de ui 15 minuten te bakken [bake] nam de concentratie quercetine-analogen met 7 procent toe.
• Het koken van uien [boil] gedurende 5 minuten verminderde de hoeveelheid quercetine met 18 procent. Dat kwam doordat de quercetine-analogen met het kookwater weglekten uit de ui.
• De allerbeste manier om ui te bereiden was, wat de hoeveelheid quercetine-analogen betrof, sauteren [saute]. Sauteren houdt in dat je de ui gedurende een korte tijd - de onderzoekers sauteerden hun uien gedurende 5 minuten - onder een hoge temperatuur verhit in een pan met een beetje olie. Door de pan geregeld te schudden, voorkom je dat de uien aanbranden. Sauteren lijkt wel een beetje op roerbakken. Sauteren verhoogde de hoeveelheid quercetine-analogen in de ui met 25 procent.

Een onderzoek

Toen Japanse onderzoekers quercetine en de quercetine-analogen Q3M en Q3C aan nematoden gaven, zagen ze dat die verbindingen de levensduur van de wormpjes verlengden. Vooral Q3M - voluit: quercetin 3-O-beta-D-glucopyranoside-(4-1)-beta-D-glucopyranoside bleek een effectieve levensverlenger. 

Mechanisme

De onderzoekers bepaalden tenslotte de biologische effecten van Q3M op moleculair niveau. Q3M activeerde de activiteit van een aantal longevity-genen. Vooral de activiteit van het old-1-gen ging omhoog.

Old-1 wordt actief als aaltjes worden blootgesteld aan milde stressoren, zoals UV-licht, warmte en oxidanten. [Curr Biol. 2001 Oct 2;11(19):1517-23.]

Conclusie

De hoogste concentratie quercetine-analogen zit dus in het deel van de uien dat consumenten in hun keuken, en voedingsbedrijven die uien verwerken, nu nog gedachtenloos weggooien. Dat is interessant voor foodies, maar ook voor de supplementenindustrie.

"Therefore, the extraction of the flavonoids from the peel would help not only in reducing waste but also in recovering useful compounds that could greatly benefit human health", schrijven de onderzoekers.

Bron: J. Agric. Food Chem. 2011, 59, 5927-34.

Sleedoorn bloeit

Deze tot 3 meter hoge struik met bijna zwarte takken en witte bloesem, vind je veel langs bosranden en in heggen samen met Meidoorn en Rozenbottel. Alle delen van de plant zijn ooit gebruikt geweest voor medicinale en andere doeleinden, zowel schors, bloemen, bessen en zelfs de doornen, nu maken we hoofdzakelijk nog gebruik van de donkerblauwe bessen. Ze bevatten veel looistoffen (wrange, samentrekkende smaak), vruchtenzuren (frisse smaak) en veel vitamine C. Een aromatische en gezonde siroop verkrijg door de goedrijpe vruchten in honing te laten trekken. Tegen diarree kun je van de gedroogde bessen een afkooksel maken (20 gr per liter water 1’ koken en 10’ laten trekken).

Vroeger waren vooral de bloemen medicinaal. Ze werden vermeld in de officiële apothekersboeken van Duitsland (DAB) en Zwitserland (Ph. Helv.) als licht laxeermiddel en gebruikt in bloedzuiverende voorjaarskuren. Ook in het vakboek Teedrogen van Wichtl wordt de Pruni spinosae flos, de bloemen van de Sleedoorn, vermeld als licht laxeermiddel, diureticum (urinedrijvend), diaforeticum (transpiratiebevorderend) en expectorans (slijmoplossend). Al wordt er bijgezegd dat het voornamelijk als volksmiddel in gebruik is.
Naast de mens hebben ook vogels, insecten en zelfs planten wat plezier aan de sleedoorn. De doornige struik is een geliefd plekje voor broedende vogels. Katten en andere belagers kunnen immers niet bij het nest komen zonder zich stevig te krassen. Plantjes zoals Maarts viooltje of Sleutelbloemen en Leverbloempje zijn ook tegen vraat van koeien en dergelijke beschermd. En ook rupsen 'genieten' van de Sleedoorn, in Mei vreten de rupsen van de Spinselmot zich door de bladeren heen. Gelukkig maakt de sterke Slee snel weer nieuw blad aan.

Namen en etymologie van Prunus spinoza

• Sleedoorn, Sleepruim, Trekkebek, Haversleebloesem, Sleebes
• Engels: Blackthorn, Sloe
• Duits: Schlehdorn, Schwarzdorn, Schlinge, Dornschlehe
• Frans: Epine-noir, Prunellier

Waar dat spinosa vandaan komt? Gewoon van het Latijnse spinosa, spinosum, spinosas wat doornig betekent. Het heeft dus helaas niets met Spinoza te maken en dus zit er ook geen mooi verhaal in. En Prunus is een oude Latijnse naam voor pruim. Niet echt boeiende naamverklaringen om een mooi artikel te schrijven.
Dan is de Nederlandse naam sleedoorn iets interessanter. Slee' betekent 'de tanden stroef maken', als je een verse bes proeft, is het net alsof de mond rasperig word, dat komt door de eerder vermelde looistoffen, die in de bessen aanwezig zijn. Bij de Sleedoorn proef je dat extra sterk waarschijnlijk omdat je een contrasterende combinatie van smaken in de mond krijgt door de ook aanwezige vruchtenzuren. Ook de volksnaam 'Trekkebek' verwijst naar de wrangzure smaak, waar je dus een vieze bek van trekt.
De slee heet in midden-Nederlands sleuuwe en in het Duits Schlehe of Slehe, oud-Hoogduits Sleha of Slea, Slehen en Slein bij Hildegard, in het Angelsaksisch slah of sla, oud-Engels slo of sla(h) Engels sloe, Deens slaaen. Het is een algemeen Germaanse betekenis. Vroeger stelde men het woord met het Nederlandse slee: stomp, (sleeuw: zuur) samen zodat de Schlehe de tanden stomp makende vrucht betekent.

Sleedoorn antroposofisch bekeken
De sleedoorn bevat een substantie die in de rozenfamilie meer voorkomt, maar juist ook bij de sleedoorn. De bloemetjes verraden het al, ze ruiken en smaken een beetje naar amandel. Dat duidt op blauwzuur, het giftige cyanide. Het zit bij de sleedoorn in de bloemetjes, de jonge blaadjes en in de stenen pit. Gelukkig grotendeels onschadelijk in een gebonden vorm. Cyanide is berucht geworden als één van de ergste dodelijke giffen. Het is in hogere dosering acuut dodelijk, het verstikt alle ademhaling in het lichaam. In de rozenfamilie en ook in de sleedoorn komt het grotendeels gebonden voor, en door de lage concentratie onschadelijk. Het heeft echter wel een bepaalde werking. Rudolf Steiner heeft er iets bijzonders van gezegd. Het cyanide geeft de mens de mogelijkheid om te bewegen, om de spieren te bewegen; niet als reflex, maar naar eigen willen, ‘willekeurig’. Een tekort ervan zou vermoeide ledematen geven. Hij beval het aan voor mensen die het voorjaar moeilijk door kunnen komen, dat wat wij  nu voorjaarsmoeheid noemen. Verder als hulp bij te traag herstel na een griep. Zo is het cyanide van groot nut. Deze sterke gifwerking, deze sterke doodskracht, geeft in de juiste dosis en op de juiste plek de mens de mogelijkheid en de kracht zijn ledematen te kunnen bewegen en een vrij mens te zijn.

Sleedoornbloesem elixir
1 handvol verse sleedoornbloesem, 1 eetlepel biologische acaciahoning, 200 ml biologische droge witte wijn

Werkwijze

• Vul een glazen fles van 250 ml voor ongeveer de helft met sleedoornbloesem.
• Doe de honing erbij en vul aan met witte wijn.
• Sluit de fles en zet hem op de vensterbank of een andere lichte en warme plaats.
• Schud de fles elke dag om het bezinksel los te maken.
• Filter het elixer na een week en giet het in een mooie fles.

Toepassing
Drink elke dag een likeurglas. Dit elixer van sleedoornbloesem verdrijft voorjaarsmoeheid, stimuleert de stofwisseling en geeft nieuwe energie. ze waren ook goed voor een echte bloedreinigingskuur. Vroeger zei men dat de slechte sappen van de winter moesten uit gedreven worden. Hiervoor waren de sleedoorn bloesems goed. De bekende pastor Kneipp zong er zelfs een loflied over: “sleedoornbloesem zijn het onschuldigste afvoermiddel en zou in elke huisapotheek staan moeten en gemakkelijk te bereiken zijn”.

Berk en berkenwater

De berk, met de officiële naam Betula is een boom met twee gezichten. Enerzijds is het een frele verschijning met zijn luchtige vertakking en dunne twijgjes. Anderzijds heeft de boom een ontzettend taaie schors en sterk hout, wat hem tot een van de meest winterharde loofbomen maakt.

Voorjaarskuur met berkenwater.

Berk is niet alleen een mooie, sterke boom maar is als geneeskrachtige plant in vele culturen op een veelzijdige manier toegepast geweest. En in tegenstelling met vele andere geneeskruiden werden en worden ook alle delen van de boom gebruikt. De schors, het blad, de bloeiwijze, maar ook in het bijzonder het afgetapte voorjaarssap.

In het voorjaar, meestal in de maand Maart afhankelijk van de temperatuur, kun je het berkesap ‘oogsten’. Een takje van een vingerdik, schuin doorknippen met een snoeischaar, er een fles overeensteken en dan zie je het voorjaarswater er druppelsgewijs uitlopen. Per dag is het mogelijk 1 tot 2 liter water te winnen. Je kan het eventueel bewaren door pasteuriseren of diepvriezen, maar het is toch vooral bedoeld om met het verse sap een kuur te doen van 1 tot 2 weken door elke dag een halve tot een hele liter verdeeld over de dag te drinken. Het lichaam wordt dan, via nieren en een versterkte celstofwisseling gereinigd, de zogenaamde bloedzuivering. Wetenschappelijk gezien is het effect nog moeilijk te verklaren maar de diuretische werking kun je zelf ook wel aan de lijve ondervinden

Berkenblad officieel medicijn?

Ook van het berkenblad geoogst in Mei kunnen we een redelijk smakelijke en vochtafdrijvende kruidenthee trekken. Van de bladextracten is de diuretische werking wel wetenschappelijk onderbouwd. Bijvoorbeeld in de Oostenrijkse Phytocodex wordt de werking als volgt omschreven: Ethanolische und wäßrige Birkenblattauszüge erhöhen dosisabhängig signifikant die ausgeschiedene Harnmenge. Wäßrige Extrakte zeigten stärkere Wirkung als alkoholische Auszüge. Die Flavonoide aus dem Birkenblatt dürften über eine ACE-Hemmung und eine Hemmung des Abbaus des Atrialen Natriuretischen Peptids eine verstärkte Natrium- und Wasserausscheidung induzieren.

Die Duitse taal klinkt toch altijd wat degelijker! Dus de overvloed aan berkenblaadjes bezorgen je in het voorjaar, letterlijk een verlossende thee. En is dan ook een grote hulp als vochtafdrijvend en ontstekingswerend middel bij oedeem, niergruis, reuma en bij vermageringskuren.