'Eén groot kosmisch ritme spiegelt zich op aarde. Ons voelen en denken, liefde en inkeer, rust en arbeid, alles deint mee met deze eb en vloed. Wie zich vrijwillig aan dit ritme toevertrouwt, wordt erdoor gedragen en verslijt niet. Maar wie er tegenin leeft, verbruikt zijn kracht-reserve en veroudert vóór zijn tijd. Men kan het levensritme zelf ervaren en met vreugde beleven als men erin slaagt om als een goed zwemmer in te spelen op de golven van de oceaan des levens en zo geluk en kracht ontvangt van elk getij. In alle noden van de mens is reeds voorzien, zodat men zich slechts hoeft in te voegen in de levensdans om het leven te beleven en te begrijpen' dixit Mellie Uyldert.
Bezwerende, ouderwetse oertaal te spreken zoals Mellie Uyldert dat gedaan heeft in haar boek 'Het Levensritme', niet de computertaal van onze tijd, maar af en toe zeker rond de langste nacht, midwinter of zonnestilstandpunt vind ik het mooi om bezwerende taal te lezen of uit te spreken. 'Het feest van de terugkeer der zon, want nadat zij een steeds kleiner boogje aan de hemel beschreef en het scheen af te leggen tegen de wolf der duisternis, staat zij nu 3 dagen stil, het wintersolstitium. De 3 dagen waar de zon zich schijnt te bezinnen' aldus Mellie Uyldert.
Doe ik het of doe ik het niet, denkt de zon, maar elk jaar begint ze langzaam langer licht te geven. Voorlopig toch.
