Peultjesdromen

De peultjes 'Ambrosia' komen al stevig op in onze Bretoense cirkeltuin. En wij die gedacht hadden hier in de zomer niet meer te zijn. Corona heeft daar anders over beslist. Dus toch zaaien en nog zaaien. Verwachtingen en hoop voor de toekomst.

Over peultjes dan maar en nog in 't Frans ook:
 Pisum sativum L. convar. axiphium 'Ambrosia'   Pois demi-nain. Rustique et précoce. Ses gousses longues de 10 cm, larges et plates, sont d'un joli vert clair. Productives. Saveur douce et aromatique. H = 70 cm. Periodes de semis de février à avril, en pleine terre, en lignes distantes de 60 cm. Déposer une graine tous les 3 cm et à 2 cm de profondeur, ou en poquets de 5 ou 6 graines distants de 40 cm. Butter puis tuteurer lorsque les tiges ont 15 cm de hauteur. Arroser régulièrement. Periodes de récolte 2 à 3 mois après le semis.

De naam Ambrosia doet mij ook dromen van een aards paradijs. Ambrozijn was voedsel voor de goden uit de Griekse en Romeinse mythologie, voedsel dat onsterfelijk zou maken. Ambrosia herinnert mij ook aan het goddelijk gedicht van Jan Engelman... Ambrosia, wat vloeit mij aan? uw schedelveld is koeler maan en alle appels blozen..... Zoete peultjes en erwtjes, kunnen zij de eeuwigheid oproepen?

Vandaag ook overal, in de border en in het wild, zaden van Oost-Indische kers gelegd. Alsof ik een kakelende kip ben, die eieren legt. Ben benieuwd of ze kunnen opboksen tegen brandnetels, zuring, smeerwortel, gele dovenetel en andere stevige groeiers. En ik ben ook benieuwd of wij hier dan nog ´groeien'.

Zon der bloemen

Tussen Die en Luc bloeien de zonnebloemen volop tot vreugde van boer en toerist. Over de stoppels van geoogst graan wandel ik naar de zon der bloemen. In de achtergrond glinsteren glorieus de machtige kalkrotsen van de Glandasse. In druk wekkend en toch dwalen mijn ogen en mijn geest naar de krakende en stekende stoppels onder mijn voeten. Herinnering aan mijn jeugd en mijn geboortedorp Hauthem bij Hoegaarden en hoe we als kind tussen hooi en strooi ons leventje leidden. Hier en nu in dit overweldigende, mij dierbare landschap is het toch Hoegaarden dat in mij leeft.
En onder de zonnebloemen zie ik nog een andere plant, de schrik van Frankrijk, de weinig opvallende, maar wel sterk allergiserende Alsemambrosia. Onopvallend is hij Frankrijk en de rest van Europa binnen geslopen, zijn geheime wapen, allergie veroorzaken, zou hem wel eens zuur kunnen opbreken. De hooikoortsreactie die de pollen veroorzaken is veel sterker dan die van de grassen, en door de late bloei zou, volgens officiële gegevens het hooikoortsseizoen met 2 maanden verlengd kunnen worden. En ik die bij de lieflijke naam Ambrosia, alleen maar aan het mooi ritmische gedicht van Paul Van Ostayen kan denken...


Ambrosia, wat vloeit mij aan?
uw schedelveld is koeler maan
en alle appels blozen.

De klankgazelle die ik vond
hoe zoete zoele kindermond
van zeeschuim en van rozen...