Eén van die schrijvers is de cultuurfilosoof en antropoloog Ton Lemaire, geboren in 1941 dus 3 jaar ouder dan mezelf, hij woont al jaren ver weg in Frankrijk, waar hij vooral over ecologische en filosofische thema’s schrijft. In 2010 kwam hij met ‘De val van Prometheus’, een uiterst kritisch boek over ’s mensen kortzichtigheid, de verslingerdheid aan consumptie en economische groei.'Verre velden’ is zijn meest recente boek een bundel essays over zeer uiteenlopende thema’s, fris geschreven maar toch van hoog niveau en vol wijze inzichten.
Lemaire analyseert gedichten van Rilke, of wijdt bespiegelingen aan het landschap in de schilderkunst -met ook aandacht voor ‘onze’ Emile Claus- waarbij hij vooral de symboliek van het koren toelicht. De antropoloog in hem spreekt over het oude recht op aren lezen (armen mochten de restanten van de oogst hebben) of het recht op hout sprokkelen, waar een eind aan kwam toen “gemene gronden” verkaveld werden. Andere essays handelen over archeologie als verstoring van het landschap, of over Araucanië, de streek in Chili waar de Mapuche lang stand hielden tegen de Spaanse conquistadores. Ton Lemaire betrekt er de Canto General van Pablo Neruda bij en ontdekt dat bij hem om de hoek op het Franse platteland het graf ligt van de ‘laatste koning van Aracaunië’, een Franse avonturier.
Een, mij ook aansprekend essay gaat over ‘braakliggen’, een praktijk die in de landbouw in onbruik is geraakt. Lemaire past dit ook figuurlijk toe op de menselijke activiteit. Af en toe moet je ‘braakliggen’, en dat is iets anders dan je te pletter werken of je te pletter amuseren in je vrije tijd, die volgens Lemaire verre van vrij is. Het is daarentegen een “actief-passieve houding die zich concentreert op de leegte en zich ontledigt en juist daardoor kan openstaan voor de volheid van het moment, van het hier en nu”. Lemaire deed al aan mindfulness voor dat begrip modieus en irriterend gemeengoed werd…
