Nog even in de late namiddag gewandeld naar het gehucht Kerloaguen. Voor ons plezier natuurlijk maar deze keer ook een beetje hopeloos op zoek naar onze kater. Hij is al zowat 24 uur niet meer thuis geweest en dat ik zeker niet zijn gewoonte. Het landschap in de lage lentezon met de klassieke Bretoense wolken is zonder meer mooi, maar toch kijken we er met iets andere ogen in rond. Is er een spoor, een vlek van een kat in het weiland, op de weg of in het bos te bekennen? Van op de hoogte kijken we neer op het glinsterend waterlint van onze rivier de Aulne, in de verte zien we de oude brug en wit schuimend onze waterval. Maar hoe ver we ook kijken geen kater te bekennen.
