vrijdag, november 03, 2023

Paardenkastanjezaad

Verreweg het meest effectieve plantaardige medicijn dat professioneel wordt gebruikt bij spataders is paardenkastanjezaad.  De grote, bijna bolvormige, bruine zaden van Aesculus hippocastanum L. (familie Hippocastanaceae) of van nauw verwante soorten zoals de Amerikaanse paardenkastanje zijn waarschijnlijk bij elk schoolkind bekend omdat ze op grote schaal worden gebruikt bij kinderspelen.  

'Bij'gelovige volwassenen in veel landen dragen ze in hun zakken om artritis en reuma te voorkomen of te genezen. Vanwege hun aantrekkelijke rode, gele of witte bloemtrossen worden de bomen op grote schaal gekweekt.  Paardenkastanjezaden bevatten een complex mengsel van triterpeensaponinen, genaamd aescine.  Dit kan worden gefractioneerd in een gemakkelijk kristalliseerbaar mengsel dat bekend staat als β-aescine en in water oplosbare componenten die bekend staan ​​als α-aescine.  Flavonoïden, waaronder quercetine en kaempferol, en de coumarineglycoside esculetine zijn ook aanwezig in het zaad. Aescin heeft het vermogen om de lysosomale enzymactiviteit met maar liefst 30 procent te verminderen, blijkbaar door de cholesterol bevattende membranen van de lysosomen* te stabiliseren en de afgifte van de lysosomen te beperken.  De verbinding vermindert ook oedeem en heeft een gunstig diuretisch effect.  Bovendien is aangetoond dat het de tonus van de aderen verhoogt, waardoor de bloedstroom naar het hart wordt verbeterd. Dus nuttig bij de behandeling van spataderen en veneuze insufficiëntie. 

Paardenkastanjezaden worden meestal gebruikt in de vorm van een waterig alcoholisch extract dat wordt gedroogd en aangepast tot een concentratie van 16-21 procent triterpeenglycosiden, berekend als aescine.  De werkzaamheid van paardenkastanjezaadextract bij het verminderen van oedeem bij patiënten met chronische veneuze insufficiëntie is in verschillende klinische onderzoeken gerapporteerd. 

In Europa zijn een aantal zalven en smeersels met paardenkastanje-extract verkrijgbaar.  Sommige hiervan worden door de fabrikanten aanbevolen, niet alleen voor lokale toepassing op oppervlakkige spataderen, maar ook voor de behandeling van aambeien.  Omdat bewijsmateriaal met betrekking tot de transdermale absorptie van aescine ontbreekt en aambeien verband houden met zowel de arteriële als veneuze circulatie, is de werkzaamheid van dergelijke preparaten, vooral bij de behandeling van aambeien, twijfelachtig. Noch paardenkastanje-extract, noch de aescine die erin zit, wordt erkend door de FDA als een effectief ingrediënt in aambeienpreparaten.  De Duitse Commissie E heeft het gebruik van paardenkastanjezaden goedgekeurd voor de behandeling van chronische veneuze insufficiëntie, evenals voor pijn en een gevoel van zwaarte in de benen.  Het wordt ook aanbevolen bij spataderen en posttrombotisch syndroom.  Het kruid heeft een anti-exsudatieve werking en verhoogt de tonus van de aderen.  Bijwerkingen komen niet vaak voor, maar gastro-intestinale irritatie kan optreden.

Naam en andere toepassingen wilde kastanje

De naam kastanje is rechtstreeks overgenomen van de Griek-se naam kástanon. Maar waarom paardekastanje? De Turken noemen hem paardenkastanje omdat het middel goed werkt bij paarden die last hebben van ademnood. Dat vermeldt het New Kreuterbuch uit de 16e eeuw. De wetenschappelijk naam aesculus is mogelijk afgeleid van het Latijnse edere = eten. Pas in de tweede helft van de 16e eeuw kwam de paardenkastanje van zijn natuurlijke verspreidingsgebied in Griekenland naar Midden-Europa. De zetmeelbevattende kastanje, de zaden van de paardenkastanje, werden al snel gebruikt als voer voor de dieren en als product dat zetmeel leverde. Men geloofde lang dat het dragen van drie kastanjes in de zak bescherming bood tegen diverse aandoeningen, maar de eigenlijke genezende kracht van de paardenkastanje werd pas tegen het einde van de 19e eeuw duidelijk. Eerst werd van de zaden plaksel gemaakt voor boekbinden en behangen, omdat het zo bitter was dat het niet werd aangevreten door maden en insecten. Gedroogde kastanjes in een stoffen zakje kunnen gebruikt worden voor een weldadige voetmassage. Gewoon de voeten erop zetten en losjes heen en weer bewegen.

*Een lysosoom is een organel in de cel. Lysosomen zijn met vocht gevulde blaasjes, die zorgen voor de afbraakprocessen in de cel. Het lysosoom membraan bestaat uit dubbele fosfolipiden en eiwitten, net als het celmembraan. Een cel kan enkele honderden lysosomen bevatten.

donderdag, november 02, 2023

Cornus mas, gele kornoelje met rode bessen


De gele kornoelje behoort tot de kornoeljefamilie en is niet verwant aan de zoetzure kers. De struik geeft de voorkeur aan warme, zonnige locaties, kalkrijke grond en kan dan 3-8 meter hoog worden en wel 100 jaar oud worden. De Cornus mas komt oorspronkelijk uit West-Azië, maar heeft zich in de loop van de tijd verspreid over Turkije, de Kaukasus en Zuid-Europa tot aan het zuiden van Duitsland. Ook al zijn er wilde opstanden, de meeste struiken worden tegenwoordig door mensen geplant.

De struik is met zijn glanzende, elliptische tot puntige ongeveer 10 cm lange bladeren een ecologische troef: zijn dichte wortelstelsel beschermt tegen bodemerosie en kan hellingen stabiliseren. De gele bloemen, die heel vroeg in de lente verschijnen, zijn waardevol voedsel voor bijen, en de bladeren en scheuten zijn waardevol voedsel voor allerlei herbivoren zoals konijnen en herten. En last but not least genieten veel vogels van de dieprode steenvruchten. 

Het hout met de grijsbruine schors die van de oude struik afbladdert, is het zwaarste dat in Europa voorkomt: het zinkt in het water. In de Ilias van Homerus lezen we dat het Trojaanse paard gemaakt was van het harde hout van de kornoelje, en dat ook de speren van de troepen van Alexander de Grote uit Cornushout waren.

Traditionele remedie met potentieel voor meer
Preparaten gemaakt van de bladeren, bloemen en vruchten van de kornoelje werden meer dan 1000 jaar geleden gebruikt om verschillende kwalen te verlichten. Het spectrum was breed en strekte zich uit van keelpijn tot allerlei ontstekingsprocessen. Bovenal werden ziekten van het maag-darmkanaal, zoals maagzweren, diarree of inflammatoire darmziekten, behandeld met preparaten gemaakt van bladeren, gedroogd fruit en zelfs de gemalen zaden van de vruchten. Hildegard von Bingen raadde kornoelje aan bij maagproblemen of jicht. [1]

De kornoelje bevat iridoïden en de vruchten bevatten ook vitamines, vooral vitamine C. Afhankelijk van de locatie en de groeiomstandigheden bevatten de vruchten ook verschillende hoeveelheden mineralen zoals magnesium, calcium, kalium, zink en ijzer.

Fytochemische en klinische onderzoeken tonen aan dat verschillende delen van de Cornus onder meer leidden tot een verbeterde bloedsuikerspiegel en cholesterolgehalte. Daarnaast werden onder andere antimicrobiële, anti-atherosclerotische of anti-glaucoomactiviteiten aangetoond [2, 3].

Kornoeljebes: scherpzoet fruit om van te genieten
De vruchten van de kornoeljekers zijn een verrijking voor de keuken. In Iran worden verse of gedroogde vruchten gebruikt in lams- of rijstgerechten. Van de rijpe bessen kan jam of gelei worden gemaakt of ontpit en gedroogd, als rozijnen voor cakes worden gebruikt.
Bijzonder interessant vind ik het maken van de zogenaamde kornoelje-olijven, de vruchten die net beginnen te rijpen, terwijl ze nog groen zijn maar al een vleugje rood hebben, worden gepekeld als olijven.

Recept voor kornoelje-olijven
  • 300 g ontpitte kornoeljekersen
  • 150 g zout
  • 500 ml water
Doe zout en water in een pan, breng het kort aan de kook, laat het afkoelen en giet het over de bessen. Om ervoor te zorgen dat ze onder water blijven, verzwaar je ze met een bord. Dek af en zet 1 week in de koelkast. Giet na een week het water af en spoel de kornoelje-bessen met water. Spreid de bessen  uit op keukenpapier en dek het af met een doek om het tegen vliegen te beschermen. Laat het fruit een dag drogen.
Maak intussen de kruidenolie klaar waarin de kornoelje-bessen worden bewaard.

Ingrediënten voor de kruidenolie
  • 150 ml koolzaadolie of olijfolie
  • 1 takje tijm of oregano
  • 1 laurierblad
  • 1 salieblad
  • 1 kleine gehakte gedroogde tomaat
  • 1 teentje knoflook
  • 1 kleine chilipeper (als je van pittigheid houdt)
Verwarm de kruiden in de olie en laat 10 minuten zachtjes koken. Laat het vervolgens afkoelen. Doe de vruchten in potten met deksel en giet de olie erover.

Als u de kornoelje-olijven op een koele plaats bewaart zijn ze enkele weken houdbaar. Je kunt ze gebruiken als echte olijven!

Literatuur
[1] Dinda B, Kyriakopoulos AM, Dinda M, et al. Cornus mas  L. een belangrijk Europees en Aziatisch traditioneel voedsel en medicijn: etnogeneeskunde, fytochemie en farmacologie voor commercieel gebruik ervan in de farmaceutische industrie. Tijdschrift voor Etnopharmacologie. 2016; 193 (4): 670-690
[2] Celep E, Aydin A, Kirmizibekmez H, Yesilada E. Beoordeling van het  in vitro  en  in vivo  antioxiderende potentieel van Cornusbladeren. Voedsel- en chemische toxicologie. 2013; 62: 448-455

Medicinal plants that are used today have been known by people of ancient cultures around the world and have largely been considered due to their medicinal properties. Cornus mas L. (Cornelian cherry) is one of these medicinal plants with high level of antioxidant activity. Cornelian cherry is an attractive ornamental plant with delicious fruit having nutritional and therapeutic values. The main purpose of this paper is to present and summarize the pharmacological and therapeutic effects from researches done on Cornelian cherry in studies from 2000 to 2016. Information and findings in this review were taken from electronic journals in some websites including PubMed, Elsevier, ISI, Google scholar, SID and relevant books. C. mas L. is important in terms of decoration and is used in traditional medicine to treat diarrhea, inflammatory bowel disease, cholera, fever, malaria, kidney stones, urinary tract infections, cancer, bleeding and heat stroke. Several studies have shown that Cornelian cherry fruit plays an important role in prevention of atherosclerosis, blood sugar, lipid profiles and reduction of fat accumulation in the liver. Cornelian cherry has antimicrobial, antiparasitic, anti-inflammatory, antioxidant and anticancer effects as well as protecting liver, kidney and cardiovascular system. Using Cornelian cherry in pharmaceutical and food industries has caused fantastic value of this plant. Pharmaceutical properties of Cornelian cherry seeds, fruits, leaves and stems have led the need of further studies to explore the other unknown effects or review mechanism of its pharmacological effects for preparation of new drugs.

Allerzielen op het oude kerkhof van Hastiere

 



Meer vergankelijkheid dan het oude kerkhof van Hastiere kun je niet vinden. Niet alleen dode, vergane mensen vind je hier maar ook verweerde, vergane graven. Verzakte, gebroken en wild begroeide grafstenen. Graven en plastic bloemstukken die weer tot leven komen. De verschrikkelijke schoonheid van vergankelijkheid.






vrijdag, oktober 27, 2023

Artemisia, de grijze tover in de tuin

Alsem en Zonnehoed
Alsem, Bijvoet, Dragon en Citroenkruid allemaal plantensoorten uit het geslacht Artemisia. Over de hele wereld presenteren zich zowat 250 soorten als Artemisia, uiterlijk zijn het vooral de grijze bladeren en de kleine knopbloemen die hun verwantschap aangeven.

Artemisia vulgaris, Bijvoet is onze inheemse Artemisia die zich op braakliggende terreinen en langs wegkanten kan uitleven. Met zijn onooglijk grijze bloempjes, het lijkt net alsof ze niet willen opengaan, en zijn net niet grijsgenoege bladeren is dit zeker niet de plant die de gemiddelde burger in zijn glad tuintje wil. In de kruidige siertuin zou een plantje misschien net kunnen, we zullen hem dan mooier maken door hem te omringen met de grijzere Alsem en bijvoorbeeld een donkerpaars bloeiend Kaasjeskruid.
Andere, lage Alsems zoals Artemisia Schmidtiana en Alpensoorten zoals Artemisia genepi zijn vooral geschikt voor de droge en kalkrijke rotstuin.
Een grappige mini-rotstuin kun je al maken door 4 rondslingerende stukken steen bij mekaar te leggen, er wat kalkrijke humus tussen te stoppen, en er dan een lage Alsem, enkele Rozenkransjes en een Zilverdistel tussen de planten en eventueel de gaatjes op te vullen met wat mos, die toch eens van dat dak gehaald moest worden. Bij mij vormen dit soort minituinen grenspaaltjes voor de grote tuin. Als, de honden er tenminste niet tegen pissen!

Aperitief in de tuin
In de kruidengeneeskunde is het vooral Alsem (Artemisia absinthium) die samen met Venkel en Kalmoes als bitterstofplant gebruikt word. Zij wekken de eetlust op en bevorderen de vertering van het voedsel. Dus uitermate geschikt om voor een copieuze maaltijd te gebruiken. Vandaar ons aperitief voor het eten. Aperitivum is een medische term en betekent gewoon eetlustopwekkend.
Veel likeuren zoals Benedictine en Chartreuse zijn dan ook niets anders dan aftreksels van bitterplanten op alcohol. De meest beruchte is nog steeds de absint, een groen goedje waar Van Gogh en andere schilders aan verslaafd waren. De Genepi is een ander, nu nog veel gedronken aperitief, gemaakt uit verschillende Artemisia- en Achillea-soorten. Dit sterke drankje wordt je overal in de Alpen te pas en te onpas aangeboden. Vooral in de Franse berghutten, waar ik kind aan huis ben, moet je oppassen om niet dronken de bergen ingestuurd te worden.
Om geen misverstanden te kweken, het is niet de alsem maar wel de alcohol die je dronken maakt. Alsem zelf gebruik ik tijdens mijn trektochten of gewoon thuis om mijn trage maag op gang te brengen. Even een vers blaadje tussen duim en wijsvinger wrijven, en dan aan je vingers likken is al genoeg om je maag een oppepper te geven. Bitter blijft het wel!

Alsem in natuur en tuin
Artemisia absinthium groeit uitbundig op droge, stenige wegranden en paden in de Zuiderse Alpen. Ondanks zijn van nature droog en warm biotoop is hij in ons natter klimaat volkomen winterhard. Het zilvergrijze blad blijft zelfs bij ons bovengronds zichtbaar en is dus ook in de winter vers te gebruiken.
Grijze planten brengen dikwijls harmonie in een drukke veelkleurige border. Ze combineren vooral goed met paarse bloemen zoals Kaasjeskruid, Rode zonnehoed of stevige Stokrozen. De kleine gele knopbloemen van de Alsem zijn onopvallend maar juist deze bescheiden bloemen brengen evenwicht in een wat protserige border. De Alsem groeit in elke grond, maar in een zonnige en droge omgeving zal hij er compacter en grijzer uitzien, en dus mooier en makkelijker te bewerken.

Andere grijzen
Grijzer dan grijs krijg je het met Artemisia ludoviciana, een Amerikaanse soort die tot in zijn bloempjes zilverwit is, in ons klimaat goed winterhard is, door indianen bij rookrituelen gebruikt wordt en op de koop toe nog geneeskrachtig is. Wel veel waard voor weinig geld, want gewoon te koop in een gemiddeld tuincentrum.
Andere genezende grijzen die hier bij horen zijn de Echte salie, de Heiligenbloem, alleen voor de naam al zou ik hem aanplanten, de Lavendelsoorten natuurlijk en eventueel de Kerrieplant. Op het eerste gezicht lijken al die planten samen een vreemd allegaartje, maar in de tuin vormen ze een boeiend geheel barstens vol betekenis. Echt een tuin om als grijs-aard helemaal in op te gaan.

donderdag, oktober 26, 2023

Passiflora, nieuwe Escop-monografie

De werkzaamheid van passiebloem (Passiflora incarnata L.) is beschreven in een nieuw uitgebrachte ESCOP-monografie.

De European Scientific Cooperative on Phytotherapy (ESCOP) geeft plantenmonografieën uit waarin de werkzaamheid, dosering en veiligheid wordt beschreven van veelgebruikte geneeskrachtige planten en kruiden. De monografieën zijn gebaseerd op wetenschappelijke gegevens. 
Passiebloem wordt toegepast bij slaapstoornissen en inslaapproblemen.  Daarnaast kan het verlichting bieden bij rusteloosheid, prikkelbaarheid en nerveuze spanningsklachten.

WETENSCHAPPELIJK ONDERZOEK NAAR PASSIEBLOEM
Voor de monografie zijn onderzoeken bestudeerd die betrekking hebben op de werkzame bestanddelen van passiebloem. Het gaat daarbij om glycosylflavonoïden van apigenine en luteoline zoals isovitexine, isoorientine en hun 2″-beta-D-glucosiden, schaftoside, isoschaftoside, vicenine-2 en swertisine, evenals aminozuren met GABA  (gamma-aminobutyric acid) als dominante component.  Ook in vitro-experimenten met passiebloem laten werkzaamheid van de plant zien. Het gaat dan onder meer om receptorbinding en antioxidante en antibacteriële activiteit. In vivo-experimenten met passiebloem of de extracten daarvan hebben sedatieve en anxiolytische effecten aangetoond bij muizen, ratten en gespeende biggen, effecten op ontwenningsverschijnselen bij ratten en hoeststillende, anticonvulsieve, neuroprotectieve, ontstekingsremmende, antinociceptieve en anti-metabolische effecten bij muizen, ratten en cavia’s.

Gecontroleerde klinische onderzoeken hebben laten zien dat passiebloem symptomen van neuropsychiatrische oorsprong bij patiënten kan verlichten.

ESCOP-MONOGRAFIE PASSIEBLOEM
In de monografie worden de verschillende onderzoeken beschreven en samengevat. Ook beschrijft de monografie de wetenschappelijke consensus als het gaat om de optimale dosering en gebruiksduur van passiebloem, bijwerkingen en contraindicaties, speciale waarschuwingen en interacties met andere geneesmiddelen.

dinsdag, oktober 24, 2023

Grijze planten voor winters genot

Grijsgrauwe herfst- en winterdagen ... en dan toch over grijze planten praten. Heeft u te maken met een melancholicus, een chronisch kankerende natuurkenner of een gewone grijsaard ?

Grijs ben ik wel, maar van grijze planten word ik, zeker in herfst en winter, alleen maar vrolijk. Juist in deze seizoenen gaan die grijze planten glinsteren en glimmen en geven de verdorde tuinen een vrolijker, zelfs wat deftiger, zilverig uitzicht. Technisch-botanisch gezien is het vooral de beharing van het blad die het grijze uiterlijk veroorzaakt: dauw, rijm en andere vochtigheid die door de haartjes vast wordt gehouden, geeft dat extra glanzend effect. Voorbeelden zijn de toortssoorten, zoals keizerkaars en andere koninklijken. De bladrosetten liggen nu al klaar om de volgende zomer hun gele bloeifakkels uit te dragen. Vroeger werden de wollige pieken in pek gedoopt en aangestoken om winteravonden te verlichten: deze symbolische daad is nu jammer genoeg verdwenen.

Grijze plantjes tegen kwaaltjes
Beter bekende mooie grijzen zijn de Heiligenbloem of Santolina, die vroeger als wormdrijvend medicijn gebruikt werd. In de kruidentuin kun je ze als lage heggeplant aanplanten : dat is makkelijk en goedkoop te verwezenlijken omdat hij zo goed te stekken is. Saliesoorten zijn voor de natuurtuinier van bijzondere waarde. Het kruid Salvia officinalis is niet alleen een mooie laagblijvende heester, maar de blaadjes verlichten ook onze winterwalen zoals verkoudheid en vooral heesheid en keelpijn. Je kan er een sterke thee mee trekken en daar uitgebreid mee gorgelen. Goede salie-soorten zijn de ‘berggarten' met een breder blad en compactere groei en de Minor' met een smaller blad en een uitbundigere blauwe bloei.
De meest grijze Salie is echter de Salvia argentea of Zilversalie, een tweejarige soort met een zeer sterk behaard blad, die nauw verwant is aan de Muskaatsalie, een ouwe glorie, die vroeger gebruikt wordt om wijn te aromatiseren, of moet ik zeggen vervalsen.

Eén grijs struikje wil in nog wel vermelden: de Duindoorn, zoals de naam zegt een doornige struik die met zijn woekerende wortelstokken de duinen vasthoudt. Ook in de tuin doet hij het goed. De oranje bessen rijpen in september en worden gegeten door spreeuwen, lijsters, kraaien en wat mij betreft ook door mensen. Ze zitten barstensvol vitamine C en kunnen goed tot siroop verwerkt worden. Voor een aanplant moet je wel mannelijke en vrouwelijke struikjes aanschaffen, als je tenminste de mooie en gezonde bessen in je tuin wilt.

Inheemse grondbedekkers
Als slot doe ik een praktisch voorstel om een stukje wilde, grijsbladige tuin aan te leggen met inheemse grondbedekkers. Plant wat Zilverschoon (Potentilla anserina) met Rozenkransje (Antennaria dioica), Muizeoortjes (Hieracium pilosella) en de iets hoger groeiende Vrouwemantel (Alchemilla vulgaris) met wat polletjes grijsblauw Schapegras. Laat ze gerust door mekaar groeien, observeer het geheel en kijk wat er gebeurt. Afhankelijk van de grondsoort, de vochtigheid en de zuurgraad kan één soort, misschien Zilverschoon, zich sterker ontwikkelen. Je kan dan wat bijsturen. Jij bent nu éénmaal de schepper van je eigen tuin. Een schepper die hopelijk met eerbied en geduld zijn schepping observeert.

Een zilvergrijs plantenverlanglijstje
  • Antennaria dioica : het Rozenkransje, het laag, kruipend grijsje dat in de traditionele kruidenthee tegen verkoudheid verwerkt wordt.
  • Artemisia absinthium : de bittere maar in likeur lekker smakende alsem die als aperi tief te gebruiken is. Vele andere soorten zoals Artemisia schmidtiana en Artemisia cana zijn nog glimmender grijs en worden gebruikt in de Indiaanse smuddgesticks om geur en gloed te geven in de winter.
  • Cynara scolymus : is niets anders dan de Artisjok, met zijn grote grijze blad niet alleen mooi maar ook geschikt om uw kerst of andere indigestie te verlichten. De Cynara cardunculus of de Kardoen vormt prachtig groot grijs blad zelfs in de winter en kan eventueel ook als groente gebruikt worden.
  • Crambe maritima: de Zeekool, gebleekt een exclusieve groente.
  • Lavandula: de Lavendel voor een zomers geurtje in uw potpourri.
  • Ruta graveolens 'Jackmanns blue': een variëteit van de Wijnruit met geweldig grijs blauw blad. De honden houden er niet van, maar de duiven lijken er beter van te vliegen.
  • Salvia soorten: natuurlijk de Echte salie.
  • Santolina chamaecyparissus: De Heiligenbloem, gemakkelijk te snoeien en te stekken. Zou ik alleen al voor de mooie naam in de tuin brengen.
  • Thymus citriodorus ('Silver Queen'): Een van vele kruipende tijmsoorten, maar andere tijmen kunnen natuurlijk ook.
Zilveren planten horen bij herfst en winter. Ze verlichten al die donkere decemberdagen.

zaterdag, oktober 14, 2023

Majoraan bij de ziekte van Parkinson

Majoraan bij de ziekte van Parkinson: heeft dat zin? Een studie laat zien wat het effect is op symptomen die bij de ziekte voorkomen.

Majoraan (Origanum majorana) is een groenblijvende plant uit de laurierfamilie (Lauraceae) die traditioneel zowel culinair als medicinaal wordt gebruikt. Bij een pilotstudie werd het effect van majoraantoediening bij patiënten met parkinson onderzocht. Bij deze neurodegeneratieve ziekte sterven dopaminerge neuronen massaal af. Dit leidt tot motorische klachten zoals tremor, stijfheid en vertraagde bewegingen en tot niet-motorische klachten zoals cognitieve problemen en stemmingsstoornissen.

Bij deze pilotstudie ontvingen 30 patiënten met de ziekte van Parkinson dagelijks een thee van majoraan. Het betrof hier een aftreksel van 5 gram gedroogde majoraanblaadjes op 100 ml kokend water, die de onderzoekers gedurende 15 minuten lieten trekken. 30 andere patiënten ontvingen een placebo met een sterk verdund afkooksel van majoraanstelen. Alle deelnemers bleven hiernaast ook hun reguliere medicatie nemen. Symptomen van parkinson werden gemeten met behulp van de Unified Parkinson’s Disease Rating Scale (UPDRSIII), de Non-Motor Symptom Scale (NMSS) en de Beck Depression Inventory (BDI).
Na 30 dagen waren de scores voor de niet-motorische symptomen (NMSS en BDI) significant verminderd in de interventiegroep. Ook de score op de UPDRSIII verminderde, maar deze afname was niet significant. In de placebogroep werd geen verschil gevonden in de scores voor en na de studie. In geen van beide groepen werden bijwerkingen geconstateerd.

Hieruit concludeerden de onderzoekers dat een thee van majoraan in combinatie met medicatie mogelijk kan helpen bij de vermindering van niet-motorische klachten. Wellicht zou het ook de motorische klachten kunnen verbeteren bij gebruik gedurende een langere termijn. Om dit verband verder te onderzoeken, is echter meer en veel grootschaliger onderzoek nodig, waarbij het gebruik van majoraanthee bij de ziekte van Parkinson gedurende een langere periode en bij veel meer patiënten wordt onderzocht.

Artikel uit Nederlands Tijdschrift voor Fytotherapie 2023 nr. 2 van Liesbeth Veldman
Chahra C. et al. The effect of Origanum majorana tea on motor and non-motor symptoms in patients with idiopathic Parkinson’s disease: A randomized controlled pilot study. Parkinsonism Relat Disord. 2021;91:23-27.

Over origanum majorana / Majoraan
Plantenmiddeltjes komen en plantenmiddeltjes gaan, maar uiteindelijk blijven ze ooit en ergens toch bestaan. Zo’n middeltje dat komt en gaat is de majoraanzalf, die zeker in Duitsland een veel gebruikt geneeskruid geweest is.

Majoraan botanisch
Eerst wat misverstanden rond dit plantengeslacht ophelderen. De plant waar wij het hier over hebben, noemt met zijn officiële naam Origanum majorana L. of Majorana hortensis Moench en is nauw verwant aan Origanum vulgare L. of Wilde marjolein. De namen Oregano, Marjolein en majoraan worden nogal eens, ten onrechte, door mekaar gebruikt.

Misschien is het omdat deze geneeskrachtige plant vroeger in elke keuken gebruikt werd voor het kruiden van vette spijzen, zoals gebakken aardappels, worst en vette vleesgerechten. Misschien is het ook gewoon door toeval omdat er niks anders bij de hand was en omdat lekker ruikende kruiden altijd heel populair waren, maar de majoraan werd in de Duitstalige landen een bijzonder huismiddel. Men maakte er een zalf van die met succes gebruikt werd bij hardnekkige verkoudheden bij baby's en bovendien tegen winderigheid bij baby's die borst- of flessenvoeding krijgen. Ook tegen zenuwpijnen bij volwassenen, tegen reuma en bij verstuikingen werkt de majoraanzalf pijnverzachtend. De zalf is ook bij het 'openbreken' van gezwellen heel nuttig. Het hoge percentage etherische olie in de majoraan staat garant voor de werkzaamheid.

Recept majoraanzalf
Het recept om zelf majoraanzalf te maken: over 3 theelepels gedroogde, verpulverde majoraan , een eetlepel wijngeest of spiritus (alcohol van 40%) gieten. Het mengsel enkele uren laten staan, en dan vermengen met 2 eetlepels verse ongezouten boter. Dan ongeveer 5 minuten au bain marie verhitten, door een stukje verbandgaas zeven en laten afkoelen. De zalf is dan klaar om te gebruiken.

https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/aandoeningen/39688-majoraanzalf-zoet-en-verzachtend.html

vrijdag, oktober 13, 2023

Madeliefjes, overal en altijd aanwezig.

Wie kent het madeliefje niet? Deze kleine, wilde plant bevolkt gazons, parken en vaak gemaaide weiden en weilanden. De favoriete bloem van veel kinderen kan meer dan er alleen maar mooi uitzien. Ze is eetbaar en als geneeskrachtig kruid is het altijd en overal aanwezig.

Een bloempje om te eten.
De jonge bladeren van het madeliefje (Bellis perennis) behoren tot de mild smakende wilde groenten. De bladrozetten worden het hele jaar door geoogst, al hebben ze in de zomer een bitterder smaak dan in het voorjaar. Gebruik vooral de jonge bladeren in het midden van de rozet, omdat oudere bladeren, wanneer ze te veel worden gegeten, een onaangename, krassende nasmaak in de keel kunnen veroorzaken. Da
t komt door de saponinen die het blad bevat. Rauw zijn de jonge bladeren ideaal om toe te voegen aan salades, omdat ze qua smaak wat lijken op veldsla. Het milde bladgroen verrijkt ook soepen of wilde kruiden-smoothies en kan goed worden bereid als spinazie-achtige groente.

De mooie bloemen zijn een smaakvolle decoratie voor het verfraaien van salades, soepen en desserts. Of doe het gewoon op brood en boter. Vers bloeiende bloemen smaken het lekkerst. Qua smaak zijn de bloemknoppen nog interessanter. Ze zijn geschikt als knapperig, aangenaam zuur ingrediënt in salades of ingelegd in azijn als vervanger van kappertjes. Het mineraalrijke madeliefje is bovendien heel gezond: het bevat veel kalium, calcium en ijzer.

We kunnen het madeliefje bijna het hele jaar door vinden, omdat hij meestal vanaf februari zijn bloemen uit het gras tevoorschijn tovert. En zelfs in de winter kun je het geluk hebben om het bloemetje te ontdekken.

Eeuwenlang gekoesterd
In de middeleeuwen was het madeliefje vooral een wondkruid en werd het ook gebruikt bij huidziekten en zweren. In 1543 beschreef de arts Leonhart Fuchs de gebruikswijze in zijn boek “New Kreüterbuch”: “Het kneuzen van de groene bladeren en het plaatsen ervan op de verwarmde wonden geneest ze.”

In de eeuwen die volgden kwamen er in de volksgeneeskunde nog meer indicaties bij: de bloemen van de madeliefjes werden gebruikt bij aandoeningen van de luchtwegen zoals hoesten en bronchitis, maar ook bij blaas-, lever- en nierproblemen. Het madeliefje was ook een must voor ontgifting bij zogenaamde bloedzuiveringen of voorjaarsbehandelingen. Het werd uitwendig gebruikt voor pijnlijke ogen, maar ook voor kneuzingen, verstuikingen en blauwe plekken. De beroemde kruidenpriester Künzle (1857–1945) raadde een toepassing aan die vandaag de dag nog steeds wordt gebruikt: het deppen van het verse plantensap van gemalen bladeren op brandnetelprik of insectenbeten. Dit verlicht de pijn en jeuk.

Daisy, effecten en actieve ingrediënten
Deze medicinale plant heeft de farmacopeeën, de apothekersboeken niet gehaald, met uitzondering van de Homeopathische Farmacopee (HAB). De talrijke bioactieve stoffen in de Bellis perennis suggereren echter wel degelijk een gezondheidsbevorderende werking. Bijzonder opmerkelijk zijn de triterpeen-saponinen, die vastzittend slijm in de luchtwegen vloeibaar en los kunnen maken. Ook de aanwezige slijmstoffen kunnen een effect hebben op de luchtwegen en een beschermend en verzachtend effect op ontstoken slijmvliezen.

Recent onderzoek
Recente onderzoeken hebben enkele van de volksmedicinale toepassingen, zoals de wondgenezende en ontstekingsremmende effecten, bevestigd. Er werd ook ontdekt dat het madeliefje goede antioxiderende eigenschappen heeft. Volgens onderzoek betekent dit dat het agressieve, celbeschadigende zuurstofradicalen onschadelijk kan maken (radicalenvangers). Er werd ook gevonden dat een flavonoïde uit het madeliefje het enzym acetylcholinesterase kon remmen en daardoor de werkingsduur van de hersenboodschapper acetylcholine kon verlengen. Dit neuroprotectieve effect speelt een rol bij de behandeling van ziekten met verminderde cholinerge activiteit, bijvoorbeeld de ziekte van Alzheimer.

Genezing met goddelijke hulp
Onze voorouders droegen de kleine lentebloem op aan de lentegodin. Een godin die de winter versloeg en de slapende plantengroei wakker maakte. Men geloofde dat als je de eerste drie madeliefjes eet die je in de lente vindt, je jezelf het hele jaar door tegen koorts en kiespijn kon beschermen. Het magische medicijn werkte alleen als je de bloemen niet met je handen aanraakte, maar als je ze direct met je mond afbeet. Grazen dus. Je buren zullen wel vreemd opkijken als je dit in het voorjaar uitprobeert.
Bij de kerstening, de verkristelijking werd de bloem van de lentegodin toegewijd aan de maagd Maria en werd de genezende magie verpakt in een christelijk gewaad. Volgens de legende werd het madeliefje door Maria op de wereld gebracht. Toen ze met het kindje Jezus naar Egypte vluchtte om aan Herodes te ontsnappen, vergoot ze veel tranen waaruit dan het madeliefje groeide. 

Een recept: madeliefjessoep
Ingrediënten
  • 75 g verse madeliefjebloemblaadjes
  • 50 g verse brandnetelblaadjes
  • 4 eetlepels boter of olie
  • 2 eetlepels speltmeel
  • 750 ml groentebouillon
  • 4 eetlepels crème fraîche of sojaroom
  • peper
  • 1 sneetje brood
  • 1 handvol madeliefjesbloemen
Snijd de madeliefjes- en brandnetelblaadjes grof en bak ze in 2 eetlepels vet. Bestrooi met bloem (roux), giet de bouillon erbij en laat een paar minuten koken. Roer tot slot de crème fraîche erdoor en breng op smaak met peper. Rooster het in blokjes gesneden brood in het resterende vet. Giet de soep in kommen en garneer met broodblokjes en bloemen.

Wetenschappelijke referenties
Al-Snafi AE. Het farmacologische belang van Bellis perennis – Een overzicht. Afdeling Farmacologie, College of Medicine, Thi-Qar Universiteit (Irak) 2015
Costa Marques TH, Santos De Melo CH, Fonseca De Carvalho RB et al. Fytochemisch profiel en kwalificatie van biologische activiteit van een geïsoleerde fractie van Bellis perennis. Biol-onderzoek 2013; 46 (3): 231–8. DOI: 10.4067/S0716-97602013000300002

Hoe je darmflora de werking van geneeskrachtige planten vergroot.

Iedereen met een gezonde darmflora heeft in veel opzichten een duidelijk voordeel. Het bevordert niet alleen je gezondheid en het welzijn, maar ...  maakt ook therapie met geneeskrachtige planten mogelijk. De meeste waardevolle actieve ingrediënten in planten zijn gebonden aan suikers en deze inhoudsstoffen moeten, om actief te worden, door bacteriële enzymen in de darmen worden afgebroken.

Er zitten gelukkig veel bacteriën in het menselijk lichaam. Bacteriën koloniseren onze huid en slijmvliezen. We vinden ze bijzonder talrijk in de darmen, vooral in de dikke darm.
Er leven minstens tien keer meer bacteriën in de darm dan ons lichaam cellen heeft [1]. Dit is geen reden tot bezorgdheid, integendeel het overgrote deel van de bacteriën leeft in symbiose met ons lichaam. Wij bieden ze een leefruimte en delen ons voedsel met hen, ze ondersteunen ons immuunsysteem, onze spijsvertering en ons welzijn. Wat je misschien niet weet: ze zijn ook nuttig voor ons in de kruidengeneeskunde. Zonder onze darmbacteriën zouden we veel plantaardige actieve ingrediënten niet kunnen opnemen.

Onze darmbacteriën zijn specialisten in de benutting van koolhydraten
De kolonisatie van het dierlijke, en dus ook menselijke, spijsverteringskanaal met darmbacteriën heeft er in de loop van de evolutie voor gezorgd dat hulpbronnen kunnen worden bespaard. Gastheren zoals wij kunnen zichzelf taken besparen die de darmbacteriën uitvoeren. Hierdoor kunnen we onze middelen elders inzetten.
Dit zien we vooral indrukwekkend bij het verteren van koolhydraten. Hiervoor produceert ons lichaam tien verschillende enzymen, maar onze darmflora voorziet ons van ruim 200 extra koolhydraatsplitsende enzymen [2]. Dit zorgt ervoor dat bijvoorbeeld veel vezels die voor ons onverteerbaar zijn, zoals inuline, alleen door bacteriën in de dikke darm kunnen worden afgebroken. Deze enzymen produceren uit inuline korte ketenvetzuren zoals propionzuur, boterzuur en azijnzuur, die essentieel zijn voor de gezondheid van onder meer ons darmslijmvlies. Inuline wordt aangetroffen in verschillende geneeskrachtige planten, bijvoorbeeld in de wortel van de paardenbloem (Taraxacum officinale) en cichorei (Cichorium intybus). Veel wortelgroenten bevatten ook inuline, bijvoorbeeld schorseneren en pastinaak. [3]

Belangrijke rol van darmflora in de kruidengeneeskunde
Je darmbacteriën bevorderen niet alleen de afbraak van koolhydraten die wij niet kunnen verteren, zoals inuline uit geneeskrachtige planten. Koolhydraten spelen niet alleen als vezels een belangrijke rol in de plantenchemie: veel actieve plantaardige stoffen binden planten aan suikermoleculen - ze worden pas effectief als ze weer van de suikermoleculen worden gescheiden.

Darmbacteriën activeren glycosidisch gebonden plantaardige actieve ingrediënten
Planten zijn niet alleen meesters in het produceren van chemische actieve ingrediënten. In de loop van de evolutie hebben ze ook het transport en de opslag van chemische verbindingen geperfectioneerd. Dit is van cruciaal belang voor de plant, omdat sommige van de actieve ingrediënten zijn eigen ondergang kunnen zijn. Daartoe behoren bijvoorbeeld de mosterdoliën, die onder meer verantwoordelijk zijn voor de scherpe smaak van mierikswortel (Armoracia Rusticana) of Oost-Indische kers (Tropaeolum majus). Deze zwavelhoudende verbindingen dienen als verdediging; ze blokkeren bijvoorbeeld de celstofwisseling van bacteriën. Maar mosterdolie kan ook schade aan plantencellen veroorzaken. Daarom zijn ze voorzien van een "lont" in het plantenorganisme. Dit bestaat uit een suikermolecuul dat het actieve deel van een mosterdolie omhult. Het suikermolecuul in mosterdolie creëert een zogenaamde mosterdolieglycoside. Deze glycosidische binding verlengt de houdbaarheid en maakt de plant bovendien makkelijker hanteerbaar doordat het vetoplosbare stoffen wateroplosbaar maakt. Omdat water het transportmedium binnen planten is, kunnen in water oplosbare verbindingen gemakkelijker binnen het plantenorganisme worden getransporteerd.

Veel andere plantaardige actieve ingrediënten zijn ook glycosidisch gebonden, zoals flavonoïden, coumarinen, saponinen of iridoïden. De meeste van deze moleculen zijn pas biologisch actief als hun suikergehalte wordt afgesplitst. Hiervoor zijn enzymen nodig. Van de 10 koolhydraatspecifieke enzymen die wij produceren, vinden we er slechts enkele die gedeeltelijk geschikt zijn voor dit doel. Gelukkig kunnen de darmbacteriën ons helpen met hun meer dan 200 koolhydraatspecifieke enzymen. Als glycosidisch gebonden actieve ingrediënten de darm binnendringen, scheiden bacteriële enzymen het suikerresidu van het plantaardige actieve ingrediënt. Deze laatste worden door afscheiding meestal vetoplosbaar en kunnen daardoor gemakkelijk door ons darmslijmvlies worden opgenomen. [4] En wat gebeurt er met de resterende suiker? Dit kan op zijn beurt door de bacteriën worden opgenomen. In het geval van mosterdolieglycosiden vindt de afbraak bijvoorbeeld plaats in de bovenste delen van de dunne darm. Lactobacillen die daar leven, produceren het enzym myrosinase, dat mosterdolieglycosiden afbreekt. De vrijkomende mosterdolie dringt door het darmslijmvlies en kan zo in onze bloedbaan terechtkomen. [5]

Zo zorg je voor je darmbacteriën
Geneeskrachtige planten werken, maar niet voor alle mensen op dezelfde manier. Een reden hiervoor is onder meer de verschillende samenstelling van de darmflora. Om het succes van oraal ingenomen geneeskrachtige planten te vergroten, is het zinvol om een ​​levensstijl te handhaven die vriendelijk is voor de darmflora. Darmbacteriën die voor ons nuttig zijn, kunnen gedijen als we onder andere een voeding eten die rijk is aan groenten en vezels en met minder suiker, regelmatig bewegen en chronische stress vermijden of verlichten met bijvoorbeeld kalmerende geneeskrachtige planten zoals lavendel ( Lavandula angustifolia) of ontspanningstechnieken zoals meditatie . 
Terugkerende spijsverteringsproblemen zoals winderigheid of obstipatie kunnen een indicatie zijn dat de darmflora gevoelig verstoord is. Dan is het mijns inziens nuttig om de status van de darmflora vast te stellen. Dit kan door een gespecialiseerd alternatief behandelaar of arts middels een ontlastingsonderzoek. De tijdens het ontlastingsonderzoek bepaalde samenstelling van de darmflora maakt gericht ingrijpen met probiotische bacteriën en prebiotische werkzame stoffen mogelijk. Prebiotica omvatten bijvoorbeeld de reeds genoemde stof inuline, die dient als voedsel voor nuttige bacteriën.

En tenslotte
Als je thee drinkt of op een andere manier geneeskrachtige planten consumeert zorgen darmbacteriën dat die planten afgebroken worden. Ze halen het suikergedeelte uit de glycosidisch gebonden inhoudsstoffen en laten het biologisch actieve residu achter, waardoor de geneeskrachtige plant werkzaam wordt. 

Literatur

[1] Qin J, Li R, Raes J et al. A human gut microbial gene catalogue established by metagenomic sequencing. Nature 2010; 464: 59–65

[2] Nelson KE, Weinstock GM et al. The Human Microbiome Jumpstart Reference Strains Consortium. A catalog of reference genomes from the human microbiome. Science 2010; 328

[3] Shoaib M, Shehzad A, Omar M et al. Inulin: Properties, health benefits and food applications. Carbohydr Polym. 2016; 147: 444–454

[4] Schwiertz A. Das Mikrobiom und die Pflanzen. Zeitschrift für Phytotherapie 2022; 43(01): 5–8

[5] Vigl S. Radikaler Schwefel. Ein Schwefelatom macht Senföle scharf. Heilpflanzen 2021; 01(03): 32–35

donderdag, oktober 12, 2023

Een alternatief voor zwarte thee. Gefermenteerde aardbeibladeren!

Zwarte en groene thee zijn populair.  Beide bevatten cafeïne. Niet iedereen kan cafeïne verdragen, en als je het 's avonds laat consumeert, kan dit je nachtrust verstoren. Een interessant alternatief zijn gefermenteerde aardbeibladeren. Hoe fermenteer je ze?
Dit is hoe groene en zwarte thee verschillen

Je weet waarschijnlijk dat zowel groene als zwarte thee van dezelfde plant komen, de theestruik ( Camelia sinensis ). De reden dat het groene thee en zwarte thee wordt, ligt in de behandeling van de theebladeren na de oogst.
Om groene thee te verkrijgen worden de vers geoogste bladeren enkele minuten verwarmd en vervolgens gedroogd. De hitte deactiveert de eigen enzymen van de plant, die bestaan ​​uit hittegevoelige aminozuren. Dit voorkomt fermentatie. 

Om zwarte thee te verkrijgen laat men de vers geoogste theebladeren eerst bij zachte temperaturen verwelken en worden ze gerold. In tegenstelling tot groene thee worden de eigen enzymen van de plant in zwarte thee niet gedeactiveerd. Integendeel: zelfs tijdens de eerste korte verwelking in warme lucht worden de eigen enzymen van de plant actief en beginnen organische zuren en aminozuren te vormen. Het verwelken en vervolgens rollen van de theebladeren vernietigt deze celstructuren en maakt zo de actieve ingrediënten vrij. Deze komen vervolgens in contact met de plantenenzymen. In een intacte plant zijn veel effectieve ingrediënten opgeslagen in celstructuren. De plantaardige enzymen zijn verantwoordelijk voor de daadwerkelijke fermentatie. [2] Na de fermentatie, wanneer de theebladeren zwart zijn geworden, worden ze gedroogd bij ongeveer 80° C.

Dit is wat er gebeurt tijdens de fermentatie
Fermentatie is een biologisch conversieproces waarbij gebruik wordt gemaakt van enzymen (fermenten). Een hoge luchtvochtigheid en warmte zijn belangrijk voor de fermentatie van thee. De enzymatische omzetting van polyfenolen tijdens de fermentatie is cruciaal voor de smaak en werking van zwarte thee. Met name de catechinenfractie van polyfenolen is aan veel veranderingen onderhevig. Het enzym polyfenoloxidase valt catechines zoals epigallocatechine of epicatechine aan en vormt daaruit bruine chinonen. Dit proces speelt een belangrijke rol in een levende plant: als een plant gewond raakt, weren de chinonen gevormd door polyfenoloxidase ziekteverwekkers af. Een deel van de chinonen vormt vervolgens verbindingen met een donkerrode kleur. Deze zijn verantwoordelijk voor de typische kleur van zwarte thee. Enzymen genaamd thearubigenen vormen andere polyfenolen. Dit zijn verbindingen met tannine-eigenschappen waarvan wordt gezegd dat ze een rol spelen in de typische geur van zwarte thee.
Chlorofyl is verantwoordelijk voor de groene kleur van de bladeren. Tijdens de fermentatie wordt een deel van het chlorofyl omgezet in het bruinzwarte phaeophytine, verantwoordelijk is voor de theekleur. Er zijn geen enzymen bij betrokken.

Waarom aardbeienbladeren fermenteren?
Net als de bladeren van de theestruik zijn die van de wilde aardbei ( Fragaria vesca ) ook rijk aan polyfenolen uit de flavonoïdengroep, zoals catechinen (bijvoorbeeld epigallocatechines) en oligomere proanthocyanidinen. [4] En de smaak van gefermenteerde aardbeibladeren doet ook denken aan zwarte thee. Een goed alternatief, want in de aardbeibladeren zit geen cafeïne, daarom kan er ook 's avonds een zwarte thee van gemaakt worden.
Net als zwarte thee wordt aardbeibladthee ook in de geneeskunde gebruikt. In de volksgeneeskunde worden wilde aardbeibladeren gebruikt bij diarree en ontstekingen van het tandvlees of de keel vanwege hun hoge tanninengehalte - vergelijkbaar met zwarte theebladeren - en bij blaasziekten vanwege hun lichte diuretische werking.
De aardbeibladeren zijn officieel geclassificeerd als een traditioneel kruidengeneesmiddel. Op basis van jarenlange ervaring kunnen ze worden gebruikt om de hoeveelheid urine te verhogen, ter ondersteuning van milde urinewegproblemen en voor de symptomatische behandeling van milde diarree.

De biologische beschikbaarheid van de catechinen (looistoffen) in de aardbeibladeren is, net als die in de bladeren van de theestruik, laag. In de meeste gevallen zijn het niet de zuivere catechinen die in de bloedbaan terechtkomen, maar de moleculen die enzymatisch geproduceerd worden in onze darmflora. Hun exacte farmacologische werking is nog steeds onderwerp van onderzoek. Er kan wel al gezegd worden dat enzymatische processen een belangrijke rol spelen in de werking van catechines. Daarom zou het zinvol kunnen zijn om de enzymatische omzetting van catechinen door de darmflora te ondersteunen door na de oogst een deel van de catechinen te fermenteren met behulp van de eigen enzymen van de plant.
Er zijn ook eerste aanwijzingen uit fundamenteel onderzoek dat gefermenteerde ingrediënten van de theeplant ( Camelia sinensis) een sterkere anti-oxiderende werking hebben dan ongefermenteerde ingrediënten. [3] Er is nog steeds geen onderzoek gedaan naar de bladeren van aardbeien. Het is echter op zijn minst denkbaar dat fermentatie een vergelijkbare effectversterking tot gevolg heeft.
Het fermenteren zou de aardbeibladeren ook beter verteerbaar moeten maken. Fermenteren vermindert het tanninegehalte, wat vooral gunstig is voor mensen met een gevoelige maag. Bovendien worden tijdens de fermentatie aromatische stoffen gevormd. Ze geven aardbeibladthee een aangename aardse smaak.

Zo fermenteer je aardbeienbladeren
Eerst heb je verse wilde aardbeibladeren nodig ( Fragaria vesca ). Voor gebruik als medicinale plant worden de bladeren doorgaans tijdens de bloeiperiode geoogst. Voor de fermentatie kan de oogst plaatsvinden tussen april en september.
Overigens zijn ook andere bladeren van planten uit de rozenfamilie geschikt voor dit proces, zoals de braam ( Rubus fruticosus ), de framboos ( Rubus idaeus ) en de tuinaardbei ( Fragaria × ananassa ). In onderstaand recept vervang je de bladeren van de wilde aardbei in gelijke delen door de bladeren van een van de andere planten.
Snijd de bladeren in fijne reepjes en laat ze een nachtje slinken.
Kneus de volgende ochtend de bladeren grondig met de hand of met een deegroller. Dit, samen met de korte verwelking, zorgt ervoor dat de celstructuren beschadigd raken, waaronder de zogenaamde vacuolen, waarin tannines en verschillende flavonoïden zijn opgeslagen. Als deze kapot gaan, komen de actieve ingrediënten in contact met de enzymen van de plant.
Bevochtig de gesneden bladeren lichtjes met een beetje water met een spuitbus. De bladeren mogen slechts licht bevochtigd worden. 
Leg de bladeren nu op een katoenen handdoek en rol deze strak op. Bewaar de opgerolde katoenen doek zo luchtdicht mogelijk gedurende 3 dagen. Hiervoor zijn plastic bakjes met deksel geschikt. Nu begint de eigenlijke gisting.
Na 3 dagen bewaren de bladeren uitpakken. Deze zijn nu van kleur veranderd en moeten roodbruin tot zwart zijn. Voor de laatste droging legt u ze goed uitgespreid op een warme en schaduwrijke plaats, bij voorkeur op een nieuwe, droge katoenen doek. Uiterlijk na nog eens 3 dagen moeten alle bladeren droog zijn. Nu kunt u ze in een pot of blik doen voor opslag.
Als je na het fermenteren of drogen schimmel ontdekt (zichtbaar als een fijn wit laagje op de bladeren), zul je de bladeren helaas moeten weggooien. 

Thee gemaakt van gefermenteerde aardbeibladeren
Je thee van gefermenteerde aardbeibladeren bereid je als volgt: gefermenteerde aardbeibladeren
Giet maximaal 3 keer per dag 250 ml kokend water over 1 theelepel gefermenteerde aardbeibladeren en laat het 10 minuten trekken. Voor een intensere smaak kunt u de zettijd verlengen tot 15 minuten.
Tannines kunnen de opname van medicijnen beïnvloeden. Om deze reden moet aardbeienbladthee minstens een uur vóór of na het innemen van de medicatie worden geconsumeerd. 

Literatuur

[1] Duitse thee- en kruidentheevereniging: TEA RAPPORT 2020 (2020). Op internet: https://www.teeverband.de/files/bilder/Presse/Marktzahlen/TeeReport_2020_ES.pdf ; Vanaf: 22 februari 2023

[2] Blaschek W, Ebel S, Hackenthal E, Holzgrabe U, Keller K, Reichling J, Schulz V. Camellia. Hager's encyclopedie van medicijnen en medicijnen. Stuttgart: WVG/Springer; 2014

[3] Xiang G, Sun H, Chen Y et al. Antioxiderende en hypoglycemische activiteit van theepolysachariden met verschillende fermentatiegraden. Int J Biol Macromol. 2023; 228: 224-233. DOI: 10.1016/j.ijbiomac.2022.12.114.

[4] D'Urso G, Pizza C, Piacente S et al. Combinatie van op LC-MS gebaseerde metabolomics en antioxiderende activiteit voor de evaluatie van bioactieve verbindingen in Fragaria vesca-bladeren uit Italië. J Pharm Biomed anaal. 2018; 150: 233-240. DOI: 10.1016/j.jpba.2017.12.005

maandag, oktober 09, 2023

Walnoten voor je prostaat

Mannen die veel walnoten eten beschermen zichzelf tegen prostaatkanker. Dat suggereert een dierstudie die biologen van de University of Texas in 2013 publiceerden in Cancer Investigation. In walnoten zitten stoffen die de uitzaaiing en groei van prostaatkankertumoren saboteren.

Studie

De onderzoekers injecteerden menselijke prostaatkankercellen [LNCaP] onderhuids in muizen. Een deel van de muizen kreeg standaardvoer [Control diet], een ander deel voer waarin de onderzoekers walnoten hadden gestopt [Walnut diet]. Het voer van de muizen in de walnootgroep bestond voor 11 procent uit walnoten. De onderzoekers zorgden ervoor dat de calorische waarde van beide voertypes, plus de hoeveelheden vezels, vetten, koolhydraten en eiwitten aan elkaar gelijk waren.

Resultaten

Bij de muizen die geen walnoten kregen vonden de onderzoekers uiteindelijk bij 44 procent van de dieren tumoren. Bij de walnootgroep was dat slechts bij 18.7 procent het geval. De tumoren in de walnootgroep waren bovendien kleiner dan in de andere groep. De onderzoekers vonden in de lever van de muizen die walnoten hadden gekregen minder F2-isoprostanes. Die komen vrij als vrije radicalen inwerken op celmembranen. Dat impliceert dat walnoten een anti-oxidantwerking hebben.

Mechanisme

"Walnuts have a number of ingredients that could account for their ability to suppress prostate tumor growth", schrijven de Amerikanen. "Most notably, walnuts contain high levels of omega-3 fatty acids."

"The elevated intake of long-chain 20c eicosapentaenoic acid (EPA) and 22c docosahexaenoic acid (DHA) fats, in particular, slows cancer growth. The walnut diet used in the current study, however, contained essentially no EPA or DHA. Hardman and Ion [ Nutr Cancer 2008;60:666-74.] have documented, however, that the mouse liver has the capability of elongating and desaturating alpha-linolenic acid (ALA) to EPA and DHA, probably in small amounts."

"Other walnut ingredients that, theoretically at least, could explain the inhibitory effect of the walnut diet on LNCaP prostate cancer cells inoculated into nude mice include phytosterols, gamma-tocopherol, carotenoids, polyphenolics, ellagic acid and its derivatives, and melatonin. The bulk of these phytochemicals function as antioxidants, which generally are beneficial in terms of cancer suppression."

"The seemingly most likely explanation for the finding that a walnut-enriched diet forestalled the growth of human prostate cancer cells growing in immune-compromised mice is that the inhibitory effect was a consequence of the combined actions of several phytochemicals in this nut which have been shown individually to inhibit experimental prostate cancer."

Bron: Cancer Invest. 2013 Jul;31(6):365-73.

zaterdag, oktober 07, 2023

Kruidenbonbons

Er zijn veel varianten van kruidensnoepjes in de handel te koop, maar de naam belooft vaak meer dan de inhoud waarmaakt. Vaak bestaan ​​ze uit enkele kruidenextracten, maar ook uit veel toevoegingen. Ik zou zeggen, maak ze zelf.

Als uw keel kriebelig is en slikken pijnlijk is, kan een kruidensnoepje verlichting bieden. Hoe lekker als je dan zelfgemaakte zoetigheden kunt gebruiken, waarvan je de ingrediënten zelf kiest. Je hebt er maar een paar nodig, en waarschijnlijk heb je ze zelfs in huis. De bereiding van de snoepjes kost weinig moeite en ze zijn bovendien heel gemakkelijk te maken. Je moet tijdens het koken alleen oppassen dat de suiker niet verbrandt of dat je jezelf verbrandt - gesmolten suiker is erg heet!

Selectie van kruiden voor de kruidensnoepjes
Voor de kruidensnoepjes heb je als basis een kruidenthee nodig. Je kunt het bereiden uit individuele kruiden of uit verschillende kruiden en deze met elkaar mengen.

Hier zijn enkele voorbeelden van kruidenmengsels:
  • Salie, kaasjeskruid, heemstwortel en smalle weegbree helpen bij keelpijn en droge keel.
  • Tegen hoest kun je ook salie en bakbanaan gebruiken , maar ook venkel, tijm en jonge dennen- of sparrenscheuten zijn geschikt.
  • Vlierbloesem of lindebloesem, sleutelbloem en gember zijn een uitstekend mengsel  tegen verkoudheid .
  • Als je iets nodig hebt om je zenuwen te kalmeren , bijvoorbeeld tegen plankenkoorts , zijn citroenmelisse, lavendel, hop en valeriaan goed.
  • De beste manier om wagenziekte te bestrijden is het bereiden van snoepjes gemaakt van munt en gember.
Kruidensnoepjes gemaakt met zowat 3 ingrediënten!
Je hebt eigenlijk maar 3 ingrediënten nodig! De vuistregel is: 3 delen suiker op 1 deel vloeistof, en een beetje citroensap naar smaak.

Basisrecept voor 30-40 snoepjes
  • 80 ml sterke kruidenthee
  • 240 ml suiker
  • 1 eetlepel citroensap
  • Eventueel wat poedersuiker als scheidingsmiddel.
voorbereiding
  • Bekleed een bakplaat met bakpapier en houd deze binnen handbereik.
  • Zet een kommetje met koud water naast het fornuis om de consistentie te testen.
  • Laat een groot mes ingesmeerd met olie klaarstaan ​​om het snoepmengsel in stukjes te snijden.
  • Een hoge pan en een houten lepel om te roeren.
Let op: Het is beter om geen plastic lepels te gebruiken, de hete suiker kan het plastic doen smelten. Ook een metalen garde is een geschikt alternatief.

En dit is hoe het gemaakt wordt:
  • Met 100 ml water en 1 volle eetlepel kruiden maak je een sterke thee. Na de zettijd (10 tor 15 minuten) zeef je de infusie en meet je 80 ml thee af.
  • Doe de suiker, het citroensap en de thee in een hoge pot. Roer en breng aan de kook.Wanneer de vloeistof kookt, zet je de temperatuur iets lager en laat 2-3 minuten doorkoken, onder voortdurend roeren. Voorzichtigheid! Het schuimt snel en wordt erg heet!
  • Verwijder een kleine hoeveelheid van de kokende vloeistof met een lepel en laat het in het koude water vallen. Als de druppels in het koude water onmiddellijk stollen, kan de vloeistof van het vuur worden gehaald. Laat het niet meteen stollen, maar laat de vloeistof nog even doorkoken op een laag vuur. Herhaal de consistentietest.
  • Giet de vloeistof op de voorbereide bakplaat en laat afkoelen tot het net stroperig is.
  • Snijd het in hapklare stukken met het geoliede mes. Als je wilt, kun je kleine balletjes uit de stukken vormen. Het is het beste om handschoenen te dragen ter bescherming!
  • Laat de snoepjes drogen en rol ze door de poedersuiker, zodat ze later in een blik niet aan elkaar plakken.
  • Bewaard op een koele, droge plaats zijn de snoepjes ongeveer 6 maanden houdbaar.
Alternatieven, variaties en ideeën
  • Als je het niet erg vindt dat het snoepje niet helemaal glad is, kun je 1 eetlepel van de geselecteerde kruiden heel fijn malen, door een fijne zeef doen en het poeder direct door het snoepmengsel mengen.
  • In plaats van de kruiden - of als supplement - kun je 5-8 druppels pure, biologische etherische olie toevoegen. Essentiële oliën van bijvoorbeeld salie, tijm, citroenmelisse, spar, spar of lavendel, maar ook citroen, sinaasappel, roos of vanille zijn geschikt.
  • In plaats van water kun je ook vruchtensap gebruiken, zoals sinaasappel-, vlierbessen- of kersensap. 
  • Je kunt de snoepjes ook maken van berkensuiker (xylitol) of erythritol in plaats van gewone suiker. De productie is identiek. Maar wees voorzichtig: berkensuiker en suikervervangers kunnen een laxerend effect hebben, dus eet of zuig niet te veel snoepjes achter elkaar! 

donderdag, oktober 05, 2023

Karmozijnbes in Bonsoy

Slenterend door ons dorp Domaine du Bonsoy kom ik mensen maar ook planten tegen. Oosterse karmozijnbes bijvoorbeeld, een buitenlander zoals de naam al aangeeft, die zich in België en omstreken wel thuis voelt. Dit imponerend struikachtig kruid wordt wel aangeplant in tuinen en parken en verwildert van daaruit, onder meer doordat vogels de bessen eten en de zaden later elders uitkakken. Zo komt de soort niet alleen terecht in de stedelijke omgeving, maar ook wel in de natuur. 

Hoewel het exacte toxische mechanisme nader onderzoek vereist, is het bekend dat de bladeren en wortels van de oosterse karmozijnbes als giftig moeten worden beschouwd. Hoewel de jonge bladeren van deze plant misschien geen nadelige gevolgen hebben, ontwikkelen ze een giftige component naarmate ze ouder worden. Ook de wortels bevatten deze giftige stof. Het risico op accidentele vergiftiging is groter wanneer mensen de bladeren op een verkeerde leeftijd kunnen oogsten. De wortels hebben een zuiverende werking (braken en diarree) bij inname.

Als je deze giftige, woekerende maar voor mij bewonderenswaardige exoot toch eens wil telen. Hier wat advies. Het is een zogenaamde koelkiemer, zaaien bij 18-22ºC gedurende 2-3 weken en vochtig houden, verplaats naar -4 to +4ºC gedurende 4-6 weken, verplaats naar 5 tot 12ºC om te kiemen. Phytolacca acinosa verlangt een zonnige tot gedeeltelijk beschaduwde plek.

woensdag, oktober 04, 2023

Pompoentijd

De Pompoenfamilie met zijn meer dan 900 soorten en zijn immense veelvormigheid is voor mij een mooi voorbeeld van samenwerking tussen mens en plant. Een samenwerking in al zijn schoonheid maar ook in al zijn absurditeit. Kijk maar naar de pompoenmarkten, de wedstrijden voor de grootste, de zwaarste en de raarste. Pompoenen laten zich blijkbaar gemakkelijk en graag (?) manipuleren. Hebben zij daar zelf ook wat voordeel van? In elk geval, worden ze zolang ze de mens amuseren, tot voedsel dienen en als medicijn nuttig zijn, door de homo sapiens ijverig voort geplant.

Geschiedenis van het pompoengebruik
Op grond van archeologische vondsten lijkt het er op dat pompoenen al 5000 jaar voor onze jaartelling in Peru en Mexico gekend waren. De echte Cucurbita pepo, als Amerikaans gewas, is bij ons natuurlijk pas bekend geraakt na de ontdekking van Amerika. Maar voor die tijd zijn er wel Kalesbasachtigen in gebruik geweest in Europa. Reeds Dioscorides vermelde de fleskalebas als groente. Uitwendig adviseerde hij het vruchtvlees als compres om de koorts te verlagen, tegen gezwellen en tegen jicht. Walahfrid Strabo (808 – 849) bezong in zijn ‘Hortulus’ de vrucht van de kalebas als middel tegen nier- en blaasproblemen. Misschien de eerste aanwijzing voor ons hedendaags gebruik. En ook Hildegard (1098 – 1179) prees haar ‘Kurbesza’ aan als een gezond gewas. Platearius ‘Book of Simple Medicines", circa 1470 wordt geciteerd in Liber de natura rerum door Thomas van Cantimpré , ‘Cucurbita, ut dicit Platearius, frigida est et humida, sed satis in hiis qualitatibus temperata, is koud en vochtig, maar vrij gematigd in deze eigenschappen. Het is een kruid dat in het bijzonder in warme gebieden voorkomt......tegen verstopping van de lever, tegen abcessen van het ademhalingsapparaat in de borst en van andere ledematen helpt kalebas gekookt in scherpe stoffen of ook wel geroosterd.

Pompoen gezond

Pompoenen zijn rijk aan caroteen, provitamine A, dat een belangrijke rol speelt bij de gezondheid van het oog, de huid, botten en slijmvliezen. Pompoenen bevatten ook een grote verscheidenheid aan fytochemicaliën die ze een anti-diabetische, antischimmel-, antibacteriële, hypotensieve en ontstekingsremmende werking geven.
De zaden bevatten twee eiwitten, namelijk alpha-moschin en beta-moschin, waarvan is bewezen dat ze helpen tegen infecties veroorzaakt door drie schimmelsoorten: Botrytis cinerea, Fusarium oxysporum en Mycosphaerella arachidicola. Andere studies hebben aangetoond dat pompoenen effectief zijn tegen Candida albicans, de boosdoener achter ziekten zoals spruw- en schimmelinfecties.
Pompoenen bevatten eiwitgebonden polysacchariden die beschermen tegen diabetes door het verhogen van de insuline, het verlagen van de bloedsuikerspiegel en het verbeteren van de glucosetolerantie. Er wordt aangenomen dat deze eiwitten voorkomen dat de insuline-producerende bètacellen in de alvleesklier vernietigd worden. Het polyamine in de groente bevordert ook de gezondheid van de pancreas.
Daarnaast heeft pompoen eten veel voordelen voor het hart. De groente bevat fyto-oestrogenen, met name secoisolariciresinol, die de cholesterol verlagen. Deze fytochemische stof bevordert ook de gezondheid van het hart door de vorming van nieuwe bloedvaten.

Pompoensoep

  • 1 oranje Hokkaido-pompoen
  • 1 teentje knoflook
  • 2 kleine uien
  • 8 blaadjes salie
  • 1 liter bouillon
  • olijfolie
  • peper en zout
  • veel curry 
  • wilde planten veldkers, vogelmuur.....

Bereiding

  • Verwarm de oven voor op 200 °C. Snij de pompoen in partjes. Doe ze in een bakblik. Overgiet met olijfolie en kruid met peper en zout. Zorg dat alle pompoenstukjes goed ingesmeerd zijn en dat ze genoeg ruimte hebben in het bakblik. Leg de salie erbij.
  • Rooster de pompoen 40 minuten in de oven tot hij gaar is en goudbruine randjes heeft.
  • Pel de uien en snij ze in stukken. Fruit de ui in olie op zacht vuur. Voeg een snufje zout toe. Laat 15 minuten stoven tot de ui lekker ruikt.
  • Pel en snipper intussen de knoflook en voeg die op het einde toe aan de ui. Doe er de stukken pompoen bij.
  • Overgiet met bouillon tot alles net onderstaat in je soeppan. Laat even doorkoken en laat 15 minuten sudderen.
  • Mix de soep met een staafmixer. Breng op smaak met peper, zout, curry en eventueel andere smaakmakers.
  • Doordat de uien rustig de tijd krijgen om te stoven, komt hun zoete karakter naar boven. Ook de geroosterde pompoen geeft de soep een zalige, zoete umami-smaak. Serveer dit soepje daarom met een lekkere zuur-zoute topping, zoals geitenkaas of wat  yoghurt, in combinatie met een crumble van nootjes en pompoenpitten.
Wetenschappelijk onderzoek

Cucurbita moschata is rich in dietary fiber, vitamin A, vitamin C, and vitamin E. It is also rich in manganese, magnesium, and potassium, which are essential for the human body. Jun et al. (2006) also found that Cucurbita moschata contains large amounts of pectin, mineral salts, carotene, vitamins, and other substances that are beneficial to human health. It is well-suited for patients with hypertension, coronary heart disease, and hyperlipidemia, and is especially beneficial for elderly, obese, and hypertensive people.

In the past few decades, many researchers have studied Cucurbita moschata, and have found that Cucurbita moschata has many medicinal applications, such as deworming, anti-diabetes, antibacterial, anticancer, and anti-obesity properties (Caili et al., 2006; Jacobo-Valenzuela et al., 2011b). With the popularization of pumpkin cultivation, this variety of pumpkin has gradually entered people’s field of vision, especially in traditional medicine, because of its rich bioactive substances and medicinal value, researchers have focused on this plant. In the study of bioactive substances, many epidemiological studies have been carried out, which have stimulated a number of animal model, cell culture studies and clinical trials designed to test this pharmacological actions (Caili et al., 2006)

Anti-obesity
Hossain et al. (2018) evaluated the potential anti-obesity properties of fermented Cucurbita moschata extract, and the results showed that the extract inhibited the mRNA expression of fat genes (PPARγ, C/EBPα, C/EBPβ, C/EBPγ, and SREBP-1C) in mice. They concluded that the fermented Cucurbita moschata could be used as a potential drug to control obesity. Lee et al. (2012) isolated dehydrodiconiferyl alcohol (DHCA) from a water-soluble extract of Cucurbita moschata. DHCA can inhibit the DNA binding activity of C/EBPβ, thus inhibiting the proliferation of mitotic clones, and can also directly inhibit the expression of fat production regulators in 3T3-L1 and primordial embryonic fibroblasts 

Anti-diabetic
In recent years, many studies have shown that Cucurbita moschata has a variety of health effects; among them, the research on its effect on diabetes has attracted much attention. The pulp and seed of Cucurbita moschata showed hypoglycemic activity in both normal animals and tetraoxopyrine-induced diabetic rats.
Two novel tetrasaccharide glyceroglycolipids (QGMG-3, QGMG-2) were extracted from Cucurbita moschata and found to reduce the blood sugar level of diabetic mice significantly. These glyceroglycolipids could be used as a candidate drug for the treatment of type II diabetes (Jiang and Du, 2011).

Anticancer activity
Cancer treatment is very difficult, and most cancers are still not completely curable. The main reason is that cancer has the properties of infinite replication and diffusion transfer. As such, it poses a massive challenge to researchers and medical professionals. It has been found that the risk of cancer can be reduced by consuming more vegetables and fruits (Craig, 1997).

Preliminary research on both a crude extract of Cucurbita moschata and several purified components such as proteins and polysaccharides showed that these components in Cucurbita moschata have anticancer effects on melanoma, leukemia, etc. However, there is a lot of uncertainty, as while some researchers found that boiled pumpkin juice can significantly inhibit the occurrence of cancer cells, others found that fresh pumpkin juice can enhance the growth of cancer cells (Caili et al., 2006; Ito et al., 1986; Xia et al., 2003). Through case reference studies and hospital-based comparisons, it is concluded that regular intake of pumpkins, and regular exercise can reduce the risk of cancer of stomach, intestine, lung, and breast cancer (Huang et al., 2004). Xia et al. (2003) extracted a new type of ribosome-inactivating protein (RIP) designated Moschatin from mature Cucurbita moschata seeds and purified it to homogeneity. They concluded it is a type 1 RIP and found that this ribosome-inactivating protein can effectively inhibit the growth of M21 melanoma cells.

Alongside that, increasing the intake of lycopene, α-carotene, β-carotene, β-cryptoxanthin, lutein, and zeaxanthin can reduce the risk of prostate cancer, available by eating more tomatoes, pumpkin, spinach, watermelon, and citrus fruits (Jian et al., 2005).

vrijdag, september 22, 2023

Over Atropa belladonna en atropine

Wolfskers. Atropa belladonna. Het is een prachtige en spannend giftige, hoge vaste plant met bruinpaarse bloemen en grote, glanzende zwarte bessen. Groeit goed op neutrale tot kalkhoudende grond, halfschaduw en zon. In Europa staat ze in bossen en bosranden en dan vooral op verstoorde plaatsen, zoals tussen natuurlijk puin bij rotshellingen of na (gedeeltelijke) kap van het bos. 

Zijn giftigheid en geneeskracht heeft de wolfskers te danken aan het alkaloïdengehalte van 0,3-0,5 % , de alkaloïden bevinden zich in alle delen van de plant (stengel, rijpe en onrijpe vruchten, bladeren en zaden). Het alkaloïdengehalte van de groeiende plant bestaat in blad en wortel voor respectievelijk 90 % en 70 % uit L-hyoscyamine. Na de groei, en in het bijzonder na de oogst, racemiseert L-hyoscyamine tot atropine (R-,L-hyoscyamine). Verder bevatten Atropa belladonna-bladeren apoatropine, tropine, scopolamine, aposcopolamine, 3-αphenylacetoxytropane en tropinone (allemaal < 10 %). 

De naam Atropa belladonna is mogelijk deels een verwijzing naar de doodsgodin Atropos uit de Griekse mythologie, een verwijzing naar het dodelijke gif van deze plant. ‘Bella donna’ komt uit het Italiaans en betekent ‘mooie vrouw’. Vroeger druppelden Italiaanse vrouwen sap van de plant in hun ogen om de pupillen te verwijden en ze een donkerder en glanzender uiterlijk te verlenen. In de negentiende eeuw werden extracten van Atropa belladonna gebruikt als kruidengeneesmiddel voor de behandeling van geelzucht, roodvonk, kinkhoest, zenuwziektes en epilepsie. 

In de Commissie E-monografie staat vermeld dat gedroogde bladeren van Atropa belladonna, soms in combinatie met de bloem, de gedroogde wortels en de wortelstokken als kruidenmedicijn gebruikt worden bij spasmen en koliekachtige pijnen in het maagdarmkanaal en de galgang. Er zijn geen reguliere geneesmiddelen geregistreerd die Atropa belladonna bevatten (najaar 2007) . De FDA vermeldt dat (synthetische) belladonna-alkaloïden en belladonna-alkaloïden uit Atropa belladonna en Datura stramonium aanwezig zijn in over-the-counter verkoudheidsmedicijnen in de Verenigde Staten. De FDA geeft aan dat er geen adequate gegevens zijn over de veiligheid en de werkzaamheid van deze stoffen in deze toepassingen .
 
In de homeopathie wordt Atropa belladonna onder andere gebruikt als middel tegen hoofdpijn, oorpijn, koorts, maagpijn en misselijkheid en om pokken en mazelen te behandelen(19) . In Aziatische medicijnen die in Engeland verkrijgbaar zijn wordt Atropa belladonna (bikh luffah) gebruikt als pijnstiller, narcoticum, diureticum, pupilverwijder en kalmerend middel.

Gebruik van Atropa belladonna kan de anticholinerge effecten van tricyclische antidepressiva versterken en kan interactie met amantadine en quinidine vertonen omdat deze stoffen ook een anticholinerge werking hebben . Een acute Atropa belladonna-vergiftiging is net als andere vergiftigingen met tropane alkaloïden (bevattende planten) te herkennen aan vier belangrijke symptomen: roodkleuring van het gezicht, droge slijmvliezen, een versnelde hartslag en pupilverwijding . Een inname van twee tot vijf bessen voor kinderen en tien tot twintig bessen voor volwassenen (zonder behandeling) wordt beschouwd als letale dosis . 

Tropane alkaloïden
De tropane alkaloïden atropine, hyoscyamine en scopolamine (synoniem: hyoscine) oefenen een anti-muscarineachtige werking uit doordat ze de binding van acetylcholine aan muscarineachtige cholinerge receptoren competitief remmen. De muscarinereceptoren bevinden zich in de effectorcellen van het parasympathische zenuwstelsel, vooral in het gladde spierweefsel en in het klierweefsel(18) . Verder komen deze receptoren ook in de neurale cellen van het perifere en het centrale zenuwstelsel voor. De tropane alkaloïden remmen dus parasympathische functies(18) . Bij lage doseringen remmen ze specifiek de muscarineachtige cholinerge receptoren, terwijl ze in hoge doseringen op deze manier ook een anti-nicotineachtige werking kunnen uitoefenen door de binding van acetylcholine aan nicotineachtige cholinerge receptoren te remmen(16,17) . De nicotineachtige cholinerge receptoren zijn gelegen in de ganglia (zenuwknopen), op de neuromusculaire verbindingen en in het centrale zenuwstelsel(41) . 

De tropane alkaloïden worden na orale inname snel en volledig opgenomen in het maagdarmkanaal. De werking begint korte tijd na inname. Vermeld wordt dat de tropane alkaloïden de bloed-hersenbarrière en de bloedplacentabarrière kunnen passeren en sporen van de tropane alkaloïden in de moedermelk terecht kunnen komen . 

Atropine 
Atropine is een racemisch mengsel van het R- en het L-enantiomeer van hyoscyamine. Het L-enantiomeer (L-hyoscyamine, zie paragraaf 4.2.2) is verantwoordelijk voor de competitieve remming van acetylcholine en dus de remming van de parasympathische functies door atropine. Het R-enantiomeer heeft geen anticholinerge werking(18) . Atropine remt de uitscheiding van parasympathisch gestuurde klieren zoals speeksel- en traanklieren en klierweefsel in neus, bronchiën, maag en alvleesklier. Verder vermindert atropine de spieractiviteit in het maagdarmkanaal, de urineblaas, de bronchiën en de ogen. Ook kan atropine de hartslag en de atrioventriculaire prikkelgeleiding beïnvloeden. Atropine remt de muscarinereceptoren in het centrale zenuwstelsel. Dit leidt tot een zwakke stimulatie van de nervus vagus, stimulering van de ademhaling en remming van extrapiramidale-motorische activiteit. Bij overdosering kunnen psychotische effecten optreden en wordt het centrale zenuwstelsel onderdrukt(18) . 

maandag, september 18, 2023

Hoestzalf met tijm

Een hoestzalf? Eens wat anders.... en een goede aanvulling van een hoestsiroop.  Zelf hoestzalf maken heeft veel voordelen. Het belangrijkste voor mij is dat het een heel eenvoudige manier is om je gezondheid in eigen hand te nemen
. Daarnaast is het roeren van een zalf ook leuk en is het fijn om met je handen iets te creëren. Het is natuurlijk ook een groot voordeel dat ik door het zelf te maken zelf kan bepalen welke ingrediënten ik op mijn huid aanbreng en welke niet. Dit maakt het gemakkelijk om synthetische materialen te vermijden. 

Het effect van tijm.
Tijm ( Thymus vulgaris ), oorspronkelijk afkomstig uit Mediterrane landen, dankt zijn werking vooral aan de etherische olie (waaronder thymol en carvacrol), de labiaatlooistoffen (waaronder rozemarijnzuur) en de flavonoïden (vooral apigenine) [1]. Het verbetert het immuunsysteem [2]. De tannines hebben onder meer een antibacteriële, slijmvliesafdichtende en ontstekingsremmende werking. Deze eigenschappen maken tijm ook tot een geschikte geneeskrachtige plant bij verkoudheid of hoest. De flavonoïden hebben antioxiderende en celbeschermende eigenschappen. 

Wat zeggen Commissie E, ESCOP en HMPC over tijm?
Volgens Commissie E kan tijmkruid inwendig worden gebruikt voor catarre van de bovenste luchtwegen, evenals voor symptomen van bronchitis en kinkhoest. Deze applicatie wordt ook vermeld door ESCOP. Het bevestigt ook uitwendig gebruik bij slechte adem en ontstekingen van het mondslijmvlies. Het HMPC heeft tijmkruid geclassificeerd als een traditioneel geneesmiddel dat slijmoplossend werkt en helpt bij verkoudheidshoest.

Maak je eigen hoestzalf met tijm – zo werkt het
Ingrediënten
  • 100 ml biologische amandelolie (alternatief biologische olijfolie)
  • 8 g of meer verse tijmtakjes
  • 9 g bijenwas
Materiaal
  • een pot en een glas dat in de pot past (voor een waterbad)
  • een zeef om te filteren
  • een houten of glazen stokje om te roeren
  • een leeg, steriel zalfpotje (100 ml)
  • Etiket en pen om te schrijven
Stapsgewijze voorbereiding
  • Stap 1 : Doe de tijmtakjes en biologische amandelolie in een kleine pot en plaats deze in een waterbad op laag vuur. Als het glas begint te bewegen, moet de temperatuur lager worden gezet.Zorg ervoor dat alle bladeren bedekt zijn met olie. Roer indien nodig met het houten of glazen staafje.
  • Stap 2 : Laat de tijm nu 1 uur in warme olie weken. Zorg ervoor dat het glas niet rammelt of danst in de pot, anders wordt de watertemperatuur te hoog.
  • Stap 3 : Zet na 1 uur het vuur uit. Laat de tijmtakjes een nacht in de olie trekken. Bedek het glas met wat keukenrol of een stuk stof.
  • Stap 4 : Doe de volgende ochtend de olie met de blaadjes in de zeef en knijp ze er goed uit. Ik gebruik een kleine lepel om de bladeren in de theezeef te drukken. Er moet ongeveer 80 ml olie-extract overblijven.
  • Stap 5 : Doe de gefilterde olie terug in de pot en plaats deze terug in het waterbad. Voeg de bijenwas toe en laat deze smelten in de olie. Door steeds opnieuw te roeren, kun je dit proces een beetje versnellen.
  • Stap 7 : Zodra de was gesmolten is, roer je alles nog eens goed door. Vervolgens kunt u de vloeibare zalf in het schone potje gieten. Om de levensduur van de zalf te verlengen, spoelt u het potje af met een beetje alcohol met een hoog percentage en laat u het drogen. Laat de zalf volledig afkoelen voordat u het deksel erop draait.
  • Stap 8 : Label er ten slotte een etiket op (productiedatum en ingrediënten) en je zelfgemaakte hoestzalf met tijm is klaar!
Tips voor bewaren en houdbaarheid
Schoon werken, aanbrengen en correct bewaren zorgen ervoor dat de tijmzalf zo lang mogelijk meegaat. Zorg er daarom voor dat je zalf altijd op een koele en donkere plaats bewaart. Het hoeft niet in de koelkast. Een kast in een vrij koele gang of badkamer is voldoende.
Je moet ook een propere en droge lepel gebruiken om de zalf uit het potje te verwijderen. Zo voorkom je dat ziektekiemen via je vingers in de zalf terechtkomen en deze besmetten. Stop met het gebruik van de zalf als de geur of kleur verandert of als deze ranzig begint te ruiken. Dit kunnen tekenen zijn dat het bedorven is.

Toepassing van tijmzalf
Tijmzalf kan niet alleen verlichting bieden bij hoest, maar ook bij verstopte neus, loopneus en bronchitis. Om dit te doen, wrijf je meerdere keren per dag en voordat je naar bed gaat over je borst en bovenrug. Als u een verstopte, rode neus heeft, balsem dan de buitenkant van uw neus ermee. Ik smeer ook graag een kleine hoeveelheid rond het neusgat.
Mits er geen allergieën zijn voor één van de ingrediënten, kan tijmzalf ook gebruikt worden bij kinderen, zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven.

Als een verkoudheid, hoesten.... langer dan 3 dagen aanhoudt, dient u een arts of alternatieve arts te raadplegen. Als u de volgende symptomen ervaart, moet u onmiddellijk uw arts of alternatief arts raadplegen: koorts boven 39 °C, ernstige hoofdpijn, braken, stijve nek, pijn op de borst, ophoesten van etterende afscheiding (bleek, groenachtig of bruinachtig van kleur).

Literatuur
[1] Teuscher E. Medicinal spices.  Stuttgart: medpharm GmbH Scientific Publishers; 2006
[2] Stern S, Helga Ell-Beiser H. Phytotherapie in Theorie und Praxis. 1. Aufl. Aarau und München: AT-Verlag; 2022
[3] Baudoux D. L’aromathérapie. Edition Amyris; 2009