Vandaag eindelijk enkele kilo's rozenbottels geplukt in de duinen en nog wel met zicht op zee. Het zijn wel de platte, vlezige bottels van de Rimpelroos, die ik verzamel. Deze Rosa rugosa, ook wel Japanse bottelroos genoemd, die oorspronkelijk als sierplant naar Europa gekomen is, heeft zich hier in de duinen goed aangepast. Met zijn wortelstokken kruipt hij het binnenduin door. Net zoals Duindoorn gaan ze het stuiven van het zand, en dus ook de erosie tegen.
Het plukken is gemakkelijk, alleen zitten de goed rijpe bottels soms vol met witte wormpjes en met veel witte zaden, die dan weer wat lijken op wormpjes. Vervelend verwarrend.
Het warme en zonnige weer heeft niet alleen mij, maar ook heel wat verliefde koppeltjes de duinen ingedreven en dus moet ik soms wel een omtrekkende beweging maken om de intimiteit van het moment niet te verstoren. Er wordt hier wel meer geplukt dan rozenbottels.
Ik ga dan maar op het strand wat rond slenteren. Al enkele dagen zit ik met de onnozele zin 'zicht op zee' in mijn kop. Zoals je merkt ben ik liefhebber van alliteraties en vroeger, veel vroeger beschouwde ik mezelf ook als een jonge dichter. Dichter zou ik me nog altijd kunnen noemen, maar jong niet meer. Dus heb ik deze zin maar in het zand van mij afgeschreven en als fotograaf gefotografeerd. Het begin van een vers dat nu al door de zee verzwolgen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten