Ik zit bij Jean Mi. 'Chez Jean Mi, brasserie, pizzeria, bar'. Buffets à volonté aan de rand van Poitiers. Het is 9.30 in de morgen en ik heb al enkele uren gereden. Mijn eerste stopplaats is het op weg naar de Queyras, ik drink een grand café, deze keer zonder melk. Het is dit jaar al de tweede keer dat ik Frankrijk van West naar Oost doorkruis en ik begin zo waar al gewoontes te krijgen. Ook in Mei, maar dan savonds, stopte ik bij Jean Mi. Wel wat vreemd om zo snel routines op te bouwen. Of is het juist goed? Een manier om zekerheid, rust te verkrijgen.Bosrijk plekje is het hier wel, wel bij een drukke doorgaande weg met stoplichten. Een plek waar de inwoners van Poitiers komen joggen en picknikken. Ontbijten kun je hier voor 5.90, wat ik niet doe. De koffie met een croissant, gekocht bij de buurman-bakker, volstaat voor mij. Ik zit in de beschutting van geel bloeiend hertshooi, Hypericum calycinum. Planten zijn altijd wel in de buurt. Achtervolgen zij mij of ik hen? Deze hertshooiheester is familie van ons zenuwversterkend sint janskruid, mogelijk heeft hij ook wel de werking van sint janskruid. Zenuwversterkend en rustgevend is voor mij ook wel de koffie en ... het rond kijken op dit terrasje. Dames in de zestig (mijn leeftijd) met gepoedelde hondjes ontbijten en drinken thee, hun hondjes slobberen water maar zitten zeker niet op de vieze grond. Ook zij genieten van gewoontes en ik geniet van hen. Ik zou hier wel wat langer kunnen rond hangen, maar de Alpen wachten. Tot de volgende keer Jean Mi
1 opmerking:
Ik vind dat fantastisch om op die manier naar plaatsen terug te keren. Ze worden dan zo'n beetje 'home away from home', een plaats waar ik me onderweg even veilig voel en tot rust kom. Wetende dat ze daar wachten, begin ik ook met meer moed aan eenzelfde, lange trip. Jean Mi ziet er echt gezellig uit.
Een reactie posten