Hoog staan ze daardruk te praten
over de mensen en
hun onhebbelijke gewoontes
om hun armen en
soms zelfs hun tenen te snoeien
Hoog staan ze
aan de rand van de stad Huelgoat
op een mysterieuze manier te staren
stoer te zijn
sterk te zijn
een ogenblik eeuwig te zijn
Ik fiets voorbij
vergeet hen te groeten
gewenteld in gedachten
even kronkelig als hun takken
tot ik besef
bomentovenaars te ontmoeten
die mij terug roepen
Hoog staan ze daar
mij vriendelijk maar kordaat de les te lezen
Licht fluistert in de takken
Wind waakt over
geluk dat even
glinsterend aanwezig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten